നരക ജിവിതം

എന്‍റെ ജീവിതം ഇങ്ങനെയാണ് ..
വര്‍ഷത്തില്‍ പതിനൊന്നു മാസവും
എനിക്ക് വേനലാണ്
ബാക്കി വര്‍ഷപാതവും  ...

മരുഭൂമിയുടെ പൊള്ളുന്ന ചൂടില്‍ നിന്നുള്ള
പാലായനമാണ്‌ എന്‍റെ വര്‍ഷപാതം ..
എരിയുന്ന തീയില്‍ നിന്ന്
കുളിരുന്ന മഞ്ഞിലേക്കൊരു ഒളിച്ചോട്ടം....

ഒരു മാസത്തെ മഴക്കോളില്‍
പെയ്തു തോരാന്‍ വെമ്പി കാത്തിരിപ്പുണ്ടാകും
പരിഭവക്കാര്‍മേഘം നിറഞ്ഞ
ഇടവപ്പാതിയും കര്‍ക്കിടകവും ..

********************************************

ഇന്ന്, ഈയാണ്ടത്തെ അവസാനത്തെ  മഴയാണ്
മടക്കയാത്രക്ക്‌ മുമ്പുള്ള മനമുരുക്കുന്ന പെരുമഴ ..
ഇനിയൊരു മഴക്കാലം വരെ പെയ്തൊഴിയാന്‍ ഭൂമിയില്ലാതെ
അലയുന്ന കാര്‍മേഘങ്ങളുടെ അവസാന തീമഴ ..

ഇനിയാ ഊഷരഭൂമിയില്‍ കത്തുന്ന വേനലാണ് 
 ജീവന്‍ എരിഞ്ഞു തീരുന്ന
പതിനൊന്നു മാസത്തെ  കൊടുംവേനല്‍ ..

എന്‍റെ ജീവിതം എന്നും ഇങ്ങനെയാണ് ..
പെയ്യാന്‍ ബാക്കിയായ മഴ  മേഘങ്ങള്‍ക്ക് കടപ്പെട്ട്
വീണ്ടുമൊരു അവധിക്കാലം വരെ
പ്രതീക്ഷയുടെ പടവുകളിലേക്ക്  പകച്ചു നോക്കി
ദിനമെണ്ണിത്തീര്‍ക്കുന്ന നരക ജീവിതം

ദിശായന്ത്രം

സീമന്ത രേഖയിലെ സിന്ദൂരം മായ്ച്ച്
താലിയറുത്ത് വെള്ള ചുറ്റി
എന്നില്‍നിന്ന് നീ ദൂരേക്ക്‌ മറഞ്ഞെന്ന്
ഞാനുറപ്പിക്കുന്നു ...
ജീവിതത്തിലെ ദിശ കാണിക്കുന്ന യന്ത്രം
കളഞ്ഞുപോയോടുവില്‍
ദിക്കറിയാത്ത മരുഭൂമിയിലിപ്പോള്‍
ഞാനും ഒറ്റക്കാവുന്നു ..
നിനക്ക് മാത്രം പകര്‍ന്നേകാവുന്ന
വിചാരങ്ങളും വികാരങ്ങളും
ഇനി എന്നില്‍തന്നെ ഞാന്‍
കുഴിവെട്ടി മൂടാം ...
എനിക്ക് മാത്രം അവകാശപ്പെട്ട
നിനക്ക് വേണ്ടി പ്രാര്‍ത്ഥിക്കാനുള്ളതാണ്‌
ഇനിയെനിക്കെന്‍റെ നിറങ്ങളില്ലാത്ത
ശിഷ്ട ജീവിതം ...
മരണപ്പെടുന്നവരുടെ ഉറ്റവര്‍ക്കാണ്
യഥാര്‍ത്ഥത്തില്‍ ജീവന്‍ നഷടമാകുന്നതെന്ന
നിന്‍റെ വാക്കുകള്‍
ഞാനുമിപ്പോള്‍ തിരിച്ചറിയുന്നു ...

പിശാചുക്കളുടെ ഭൂമി

ഹേ ജൂതാ ....
നീയൊരു വാടകക്കൊലയാളിയാണ്
ഗാസയുടെ തെരുവീഥികളില്‍
പിശാചുക്കളുടെ അച്ചാരം വാങ്ങി
നിരാശ്രയരുടെ അവസാന തുള്ളി രക്തവും
ഊറ്റിക്കുടിക്കുന്ന വെറി മൂത്തവന്‍ ..

അധിനിവേശത്തിന്‍റെ  കറുത്ത കരം കൊണ്ട്
അലിവു വിളയേണ്ട ഭൂമികയില്‍
അശാന്തി പാകി ആര്‍ത്തട്ടഹസിച്ച്
തേരോട്ടം നടത്തുന്ന കാപാലികന്‍ ..

കുടിയേറ്റക്കാരായി വന്ന് 
കുടികിടപ്പുകാരായി മാറിയ കിരാതാ...
അഭയം തന്നവര്‍ക്കുനേരെ അമ്പെയ്യുന്നത്
നീയേതു തത്വശാസ്ത്രം കൊണ്ട്
എങ്ങിനെ ന്യായീകരിക്കും ?

പൂക്കളെപ്പോലെ പരിശുദ്ധരാകും
പിഞ്ചോമനകള്‍ക്ക് നേരെ
വെടിയുതിര്‍ക്കാന്‍ മാത്രം
കരളുറപ്പുള്ള ക്രൂരരാം നിങ്ങളെ
പേര് ചൊല്ലി വിളിക്കാനൊരു
പുതുവാക്ക് തേടുകയാണിപ്പോള്‍
നിഘണ്ടുവില്‍ ഞാന്‍..

ഒന്നോര്‍ക്കുക ...
വിണ്ണില്‍നിന്നുതിരുന്ന തീമഴയില്‍
വെന്തുരുകുന്ന ഭാഗ്യം കെട്ട ബാല്യങ്ങള്‍ക്ക്
ശപിക്കാനറിയുമായിരുന്നെങ്കില്‍
മുച്ചൂടും മുടിയുമായിരുന്ന
അഹന്തയ്ക്ക് മുകളിലാണ് നിന്‍റെ വാസം...!

മണല്‍ത്തരിയോട്

നിലാവിനെയും നക്ഷത്രത്തെയും നോക്കി
നീ മോഹിക്കുന്നത് എന്താണെന്ന് എനിക്കറിയാം
ആര്‍ത്തി പൂണ്ട തിരകള്‍ക്കൊപ്പം
കടലിലെക്കൊളിച്ചോടിയും
മറ്റൊരു തിരക്കൊപ്പം കരയിലേക്ക്
മദോന്മാത്തയായി തിരിച്ചോടിയും
വീണ്ടുമൊരു പാലായനം
സ്വപ്നം കണ്ടു  കിടപ്പാണ് നീ..

നീയൊന്നു മറിയുന്നില്ല ...
നിനക്ക് സ്നേഹമാണ് സര്‍വ്വരോടും,
ദൂരെ വിണ്ണില്‍ നിന്ന് പുഞ്ചിരി ചൂണ്ടയെറിയുന്ന
നിലാവിനോടും നക്ഷത്രത്തോടും,
ബാഷ്പകണികയുമായി തീരം ചുറ്റും കാറ്റിനോടും
പിന്നെ  എന്നും നിന്നെ തഴുകിത്തലോടും
നീലക്കടലിലെ തിരമാലയോടും....

നിനക്കറിയില്ല ഈ തിരകളെ...
നിനക്കൊപ്പം ആഴിയുടെ ആഴങ്ങളിലേക്ക്
നുരയും പതയും നല്‍കി ആനയിക്കുന്നത്
നിന്നെപ്പോലെ ആയിരങ്ങളേയാണ് ..

ആഴങ്ങളിലെക്കെത്തും മുന്‍പേ നിന്നില്‍
ആഴ്ന്നിറങ്ങി മതിയായി ഇടയിലുപേക്ഷിച്ച്
ഒരു ചെറു പുഞ്ചിരിയോടെ
മരതക നീലിമയിലേക്ക്‌ മറയുമവന്‍... .

പിന്നെ തീരമണയാന്‍ വെമ്പുന്ന
മറ്റൊരു തിരയുടെ കയ്യിലെ പാവയായ്‌
ഒരു കൊടും വഞ്ചനയുടെ കഥയറിയാതെ
നീ വീണ്ടും തീരമണയുന്നു..

നിനക്കൊന്നു മറിയില്ലെന്ന് എനിക്കറിയാം ...
എനിക്ക് പക്ഷേ സങ്കടമാണ്..
പൂന്തിരകള്‍ക്കൊപ്പമുള്ള ഓരോ പ്രയാണത്തിലും
നീ ഉരുകിയുരുകി ഇല്ലാതാവുന്നത്
ഞാനെങ്ങനെ സഹിക്കും ..?

കാലദോഷം

കാടും മേടുമില്ലാത്ത ഭൂമിയില്‍
പെയ്യാന്‍ മടിച്ചു കര്‍ക്കിടക മേഘങ്ങള്‍...

നേരും നെറിയും കേട്ട മനുഷ്യ കുലത്തോട്‌
നീറിപ്പുകയും പ്രതികാരം തീര്‍ക്കാന്‍
അഗ്നിയെ പ്രണയിച്ച്  കുംഭ മീന മാസങ്ങള്‍ ..

മൂര്‍ച്ചയുള്ള വാളാല്‍ വെട്ടേറ്റ്
ഉദ്ധാരണം നഷ്ട്ടപ്പെട്ട് വേപഥുവോടെ
കന്നിമാസത്തിലെ ശ്വാനന്മാര്‍ ..

കോണ്‍ക്രീറ്റ് കാടുകള്‍ മണ്ണ് നിറയുമ്പോള്‍
മാളവും , ജീവിത താളവും നഷ്ട്ടപെട്ട്‌
ഒന്നിഴയാന്‍ പോലുമാവാതെ
വൃശ്ചികത്തിലെ നാഗങ്ങള്‍...

പൂവും പുല്‍മേടുകളും വിട ചൊല്ലിയ ഭൂമിയെ
പുല്‍കിപ്പുണരാന്‍  മറന്ന്
മകരമാസത്തിലെ മരം കോച്ചുന്ന മഞ്ഞ്  ..

ഋതുക്കള്‍ മനം നൊന്തു ശപിക്കുമ്പോഴും
പ്രകൃതിയുടെ പൂമരം വെട്ടി മുറിച്ച്
ബോണസായി വൃക്ഷത്തില്‍ ഊഞ്ഞാലിടാന്‍
പരിശീലിക്കുകയാണ് നമ്മള്‍........!

ആറടി മണ്ണ്

ജരാ നര ബാധിച്ചവര്‍ക്കിനി
ആഗ്രഹിക്കാനൊന്നുമില്ല...
ജീവിതാന്ത്യം വരെ
വിയര്‍പ്പു ചിന്തി സമ്പാദിച്ചു കൂട്ടിയത്
സ്വപ്നം കണ്ടിരിപ്പുണ്ട്
അവകാശികള്‍....
വൃദ്ധസദനത്തിലേക്ക് വഴിയൊരുക്കി
സ്വന്തം രക്തത്തില്‍ പിറന്ന
അവകാശികള്‍ ..

കണക്കു കൂട്ടി ജീവിതത്തെ നേരിട്ട്
വിജയം വരിച്ചവര്‍ക്ക്
കൂട്ടാനും കിഴിക്കാനുമാവാത്ത കണക്കേകി
ജീവിതാവസാനം കൈകഴുകുന്നു ദൈവവും ..

ആരും ദയവു കാട്ടാത്ത വാര്‍ദ്ധക്യം
എനിക്കുണ്ടാകുമെന്നറിഞ്ഞിരുന്നെങ്കില്‍
അവകാശത്തര്‍ക്കങ്ങളില്ലാതെ എനിക്കും
പിറക്കും മുന്‍പേ മരിക്കാമായിരുന്നു

എങ്കിലും,എനിക്കുമുണ്ടൊരു രജത രേഖ....
ഉച്ചനീചത്വങ്ങള്‍ തെല്ലുമേശാതെ 
വാരിപ്പുണരാന്‍ കാത്തിരിക്കുന്നുണ്ടെന്നെ
അവകാശികള്‍ക്കാര്‍ക്കും വേണ്ടാത്ത
ആറടി മണ്ണ് ...

സ്വപ്നങ്ങളുടെ പട്ടട

ചുടു കാറ്റ് വീശുന്ന മരുഭൂമിക്ക്
ചിന്തകളുറങ്ങുന്ന ശ്മാശാനങ്ങളാണ് കൂട്ട്
ചിതകൂട്ടി കത്തിച്ച സ്വപ്നങ്ങളുടെ
ചാരം നിറഞ്ഞ ശ്മശാനങ്ങള്‍ ..

ചിതലരിക്കുന്ന ജീവിതത്തില്‍
ചോര്‍ന്നു പോകാത്ത മനക്കരുത്തും
ചിലനേരങ്ങളില്‍ മരുക്കാറ്റ് വീശി
ചിതറിത്തെറിക്കുന്നു ..

ചോദ്യങ്ങള്‍ പ്രിയതമയുടേതാകുമ്പോള്‍
ചേതനയറ്റ മനസ്സ് ഉത്തരങ്ങള്‍ക്കായി
ചെപ്പടി വിദ്യകളില്‍ അഭയം തേടുന്നു.
ചില്ലുകൊട്ടാരം പോലെ നാളെ തകര്‍ന്നടിയുന്ന
ചെപ്പടിവിദ്യകള്‍ ...

സത്യങ്ങളെന്നു നാം നിനക്കുന്ന ചിലത്
ചെറു സ്വപ്നദൈര്‍ഘ്യം പോലുമില്ലാതെ
കണ്ണടച്ച് തുറക്കും മുന്‍പേ
കരിഞ്ഞുണങ്ങി കളവായി മാറും

ജീവിതത്തിലെ നിറമാര്‍ന്ന കനവുകള്‍
പട്ടടയില്‍ ദഹിപ്പിച്ചാലും 
മരിച്ചു മണ്ണടിയും വരെയും
ഉയിര്‍ത്തെഴുന്നെല്‍ക്കുമെങ്കിലും
മണ്ണിട്ട്‌ മൂടാന്‍ പഠിക്കയാണ് ഞാന്‍....

കടം തന്ന സ്നേഹം

കൂട്ടുകാരാ നിന്‍ കലിയോന്നടങ്ങിയാല്‍

കനിയണം കാതുകള്‍ തുറന്നു വെക്കാന്‍ 

കടമാണ് നീ തന്ന സ്നേഹം എനിക്കെന്നും 

കഴിവില്ലെനിക്കത് തിരിച്ചു നല്‍കാന്‍.........

കഥയിതു നമ്മളെഴുതുന്നതല്ല

കാലത്തിന്‍ കയ്യിലെ പുസ്തകത്തില്‍ 

ഖണ്ഡിക്കയല്ല ഞാന്‍ നിന്‍റെ ചോദ്യങ്ങളെ  

കേവലം വ്യര്‍ത്ഥമാം ഉത്തരത്താല്‍ .

സമ്പത്തിതൊട്ടും എനിക്കില്ലെയെന്നോര്‍ത്ത   

കുണ്ഡിതമാണ് നിനക്കെന്നറിയാം ,

എങ്കിലും കേള്‍ക്കണം സങ്കടപ്പെരുമഴ 

ചിന്തുന്ന സന്താപ നീര്‍ത്തുള്ളികള്‍ .

സദയം പൊറുക്കണം മാപ്പ് നല്‍കിടേണം 

കുറ്റമെന്‍റെതെന്നറിയുന്നു ഞാന്‍ 

പൊന്നും പണവും ഇല്ലാത്ത പെണ്ണിന് 

സ്നേഹത്തിന്നവകാശം തെല്ലുമില്ല ... 

പൊന്നേ സര്‍വ്വവും എന്നാകില്‍ പിന്നെയീ 

ലോകത്തിലാര്‍ക്കിനി എന്ത് രക്ഷ ...?.

വിലയുണ്ട്‌ നിര്‍മ്മല സ്നേഹത്തിനെപ്പോഴും 

അളവില്ലാ സ്വത്തിനെക്കാളുമേറെ  

അതറിയുന്ന കാലം നിനക്കണഞ്ഞീടുന്ന 

നാള്‍ വരും നിശ്ചയം കൂട്ടുകാരാ ..  

അന്ന് നീ ഓര്‍ക്കണം പാവമീയെന്നെ  ,

നിസ്തുല സ്നേഹത്തിന്‍ താമരപ്പൂവുകള്‍

നെഞ്ചോട്‌ ചേര്‍ത്തു കേഴുന്നോരെന്നെ.....

മുഖപടം

മുഖം മറച്ച പെണ്‍കുട്ടിയുടെ 
മുഖഭാവം ആരും അറിയുന്നില്ല ..
മുഖത്തേക്ക് നോക്കുമ്പോള്‍ 
മുനയോടിയുന്ന കാഴ്ച കാരണം 
തുറിച്ചു നോക്കിയിട്ടും കാര്യമില്ല .

മൂക്കും ചുണ്ടും വായും നോക്കി 
മുഖലക്ഷണം ചൊല്ലാന്‍ വയ്യ ......
മറച്ചുവെക്കപ്പെട്ടത്‌ ഗംഭീരമെന്നു ചൊല്ലി  
മനം നിറക്കാമെങ്കിലും ,
മനക്കണ്ണില്‍ തെളിയുന്നതുപോലെയെന്ന്   
മുറിച്ചു പറയാനും വയ്യ .... 

മധുമതികള്‍ ഇവര്‍ക്കൊക്കെ  എന്തുമാകാം... 
മങ്ങിയതെങ്കിലും എല്ലാം കാണാം 
മൂക്കും ചുണ്ടും വായും നോക്കാം 
മുഖരേഖയപ്പാടെ വായിച്ചെടുക്കാം. 

മനസ്സിലാകാത്ത ഒരു കാര്യമുണ്ട് 
മത്തു പിടിച്ച നോട്ടമൊഴിവാക്കാന്‍
മുഖംമൂടി ധരിക്കുന്നവര്‍ 
മയ്യെഴുതി കറുപ്പിച്ച കണ്ണുകള്‍ കൊണ്ട് 
മുഖപടത്തിനു പിന്നിലിരുന്ന്, 
നമ്മളെയിങ്ങനെ നോക്കാമോ ..?

ഒരു പഞ്ചതന്ത്രം കഥ

വായന മരിച്ചു മരവിച്ച ഗ്രന്ഥശാലയുടെ 

ചിതലരിച്ചു പൊളിഞ്ഞ അലമാരയിലെ 

പഞ്ചതന്ത്രം കഥയുടെ പഴകിദ്രവിച്ച 

പുസ്തകത്താളില്‍ നിന്നും 

കാലങ്ങളായി മുന്തിരി പുളിക്കുമെന്ന് 

ഇല്ലാക്കഥ മെനഞ്ഞവരെ മനസ്സാ ശപിച്ച്

അവനന്ന് രാത്രി  ഒളിച്ചോടി ..

നിശ്ശബ്ദ യാമങ്ങളിലെ കുലുഷിതചിന്തകള്‍ 

വര്‍ഷങ്ങളായി ഉറക്കം കെടുത്തിയ 

മുന്തിരിത്തോട്ടം ലക്ഷ്യമാക്കി ഒരു പാലായനം ..

എന്നാല്‍ യാത്രയിലെ മനമുരുക്കുന്ന കാഴ്ചകള്‍ 

അവന്‍റെ സ്വപ്നങ്ങളുടെ ശബളിമക്ക് കത്തിവെച്ചു 

വടിവാളുകള്‍ മേയുന്ന തെരുവോരങ്ങള്‍............

അഭിസാരികകള്‍ ഇരതിരയുന്ന നാല്‍ക്കവലകള്‍........

മദ്യത്തില്‍  നനഞ്ഞു കുതിര്‍ന്ന് 

കാലുറക്കാതെ സ്വര്‍ഗ്ഗസവാരി നടത്തുന്നവര്‍ ..

ലഹരിപ്പുകയില്‍ വിലയം പ്രാപിച്ച്

ശാന്തിതീരമണഞ്ഞു സുകൃതം നേടിയവര്‍ ..

പീടികവരാന്തകളില്‍  വിശപ്പ്‌ സഹിക്കാതെ 

കരഞ്ഞു തളര്‍ന്നുറങ്ങും എല്ലിന്‍കൂടുകള്‍ ...

കാഴ്ചകള്‍ കാലില്‍ തീര്‍ത്ത വിലങ്ങുകള്‍ 

വര്‍ദ്ധിച്ച ഭീതിയോടെ കുടഞ്ഞെറിഞ്ഞ്‌ 

സ്വപ്നങ്ങളിലെ മുന്തിരിത്തോട്ടത്തിന് 

പുഴുക്കുത്തേറ്റ യാഥാര്‍ത്ഥ്യം മറക്കാന്‍ ശ്രമിച്ച് 

ചിതലരിച്ച ഗ്രന്ഥശാലയിലെ പുസ്തകത്താളില്‍ 

ഒഴിഞ്ഞു പോയ നിദ്രയെ കാത്ത്, 

ഇനിയൊരു മുന്തിരിത്തോട്ടം സ്വപ്നം കാണാനാവാതെ 

അവന്‍ വീണ്ടും ....  

മലാല

മലാല ...

ദൈവനാമത്തില്‍ വായിക്കാന്‍ കല്‍പ്പിച്ച 

വേദഗ്രന്ഥത്തിന്‍റെ പിന്മുറക്കാര്‍ 

വധശിക്ഷക്ക് വിധിച്ച മാലാഖ ..

വിറളിപിടിച്ച വിദ്യാര്‍ത്ഥിക്കൂട്ടം* 

വിദ്യക്ക് വിലങ്ങുവെച്ച താഴ്വരയിലെ 

വിടര്‍ന്നു തുടങ്ങും മുമ്പേ പുഴുക്കുത്തേറ്റ 

വിപ്ലവ നായിക ..

വളര്‍ന്നു വലുതായി വേരുറച്ചാല്‍ 

വേണ്ടാതീനങ്ങളുടെ വേരറുക്കണമെന്ന്  

വേദനയോടെ സ്വപ്നം കണ്ടവള്‍ ..  

വധിക്കാനെത്തുന്നവരുടെ മുഖത്തു നോക്കി 

വെറുപ്പോടെ കാര്‍ക്കിച്ചു തുപ്പാന്‍ 

വാക്കുകള്‍ കരുതിവെച്ചവള്‍......

പെങ്ങളേ..... 

വിധിയെ പൊരുതി തോല്‍പ്പിക്കാന്‍ 

വിജനമായ സ്വാത്തിന്‍റെ  താഴ്വരകളില്‍ 

വിരിയുന്ന പൂക്കളൊക്കെയും   

വീണ്ടും നിനക്ക് വേണ്ടി പ്രാര്‍ത്ഥിക്കും .. 

കരളിലെ മോഹങ്ങള്‍ കരിഞ്ഞുണങ്ങാതെ   

കലങ്ങിമറിഞ്ഞ കണ്ണുകള്‍ കരഞ്ഞു തീര്‍ക്കാതെ 

കാലത്തെ തോല്‍പ്പിക്കും കരുത്തുമായി 

കറുത്ത ശക്തികള്‍ക്കു താക്കീതായി 

കൊടികുത്തി വാഴാനെന്‍ പ്രാര്‍ത്ഥനകള്‍....................................

******************************************************

  വിദ്യാര്‍ത്ഥിക്കൂട്ടം  = ത്വാലിബാന്‍

ജീവിതവഴികള്‍

മാതാപിതാക്കള്‍ കാണിച്ച വഴികളില്‍ 

പുണരാനാവാത്ത ലക്ഷ്യങ്ങള്‍ തേടി 

ബാല്യം വെറുതെ കളഞ്ഞവനാണ് ഞാന്‍ ..

ഒന്നിന് പകരം  ഒരു പാട് വഴികള്‍ 

ശിഖരങ്ങളായി പിരിഞ്ഞ കൌമാരത്തില്‍ 

നിറമുള്ള പൂക്കള്‍ വിരിഞ്ഞുള്ള വഴിയില്‍ 

അമ്പരപ്പോടെ ഗമിച്ചവനാണ് ഞാന്‍...

പ്രാരാബ്ദ ജീവിതം ഇരു തോളിലും തൂക്കി 

പരിഹാസച്ചുവയോടെ യൌവ്വനം ചിരിച്ചപ്പോള്‍ 

പതറാതെ മുന്നോട്ടു നീങ്ങുവാന്‍ വഴി തേടി 

പടുകുഴി പാതയില്‍ വീണവാനാണ് ഞാന്‍ ..

ഇരുട്ട് നിറഞ്ഞൊരു ഇടവഴി മാത്രം 

മുന്നില്‍ തുറന്നിട്ട്‌ കാത്തു നില്‍ക്കുന്നു 

ജീവിതാന്ത്യത്തില്‍ എല്ലാര്‍ക്കുമുള്ളോരു       

ആര്‍ക്കും വേണ്ടാത്ത വാര്‍ദ്ധക്യമിപ്പോള്‍...

ജനിക്കുമ്പോള്‍ ഒരു വഴി ,ജീവിതം പലവഴി    

വാര്‍ദ്ധക്യജീവിതം  വേണ്ടെന്നു വെക്കുവാന്‍

മാനവര്‍ നമുക്കില്ല മറ്റൊരു പോംവഴി  ...

വഴികളേതെന്നറിയാതെ ഒഴുകും 

ചുഴികള്‍ നിറഞ്ഞുള്ളതാണീ ജീവിതം 

മിഴിവുള്ള സ്വപ്‌നങ്ങള്‍ തേടിയലഞ്ഞു 

കൊഴിയുന്നതാണീ വിലയുള്ള ജീവിതം 

ഓര്‍ക്കുന്നു ഞാനിപ്പോള്‍ പഴയോരാ പഴമൊഴി 

ജീവിതാന്ത്യത്തില്‍ ഓര്‍ക്കുന്ന വരമൊഴി 

വഴിയൊന്നു തെറ്റിയാല്‍ പുതു വഴി തേടുവാന്‍ 

കഴിയാത്ത ജീവിതം നമുക്കൊന്നെന്ന പുതുമൊഴി  ...

സന്ദേഹം

നീണ്ടും കുറുകിയും പിന്നെയും നീളുന്ന 
നിഴലിന്‍റെ ജീവനോടുങ്ങിയൊടുവിലായ്   
നീളെ പരക്കും നിലാവ് പോലെ 
നിര്‍മ്മലമാമെന്‍റെ  സ്നേഹത്തിനെപ്പോഴും 
അളവ് ചോദിക്കുന്നു നീ 
തെളിവ് ചോദിക്കുന്നു നീ ...

അളവിനായ് ഞാന്‍ ചൊല്ലും 
ചിന്തയിലോതുങ്ങാത്ത വലിയൊരു സംഖ്യയില്‍ 
സംതൃപ്തയാകും നീ എന്നറിയാം ...

തെളിവിനായ് ഞാന്‍ നല്‍കും  
ചുണ്ടോടു ചേര്‍ത്തൊരു ചുംബനത്തില്‍ 
സംപ്രീതയാകും നീ അതുമറിയാം...

എങ്കിലും കാണുന്ന വേളയിലൊക്കെയും 
സന്ദേഹമെന്തേ നിനക്കിനിയും ..?  

അപകട ചിത്രം

ലക്ഷ്യങ്ങളിലേക്ക് വേഗമടുക്കാനാണ് 
അവരെല്ലാവരും ആ ശകടത്തെ 
അഭയമാക്കിയത്..
വേഗത പോരെന്ന സാരഥിയുടെ തോന്നലാണ് 
അതിനെ  ജ്വരം പിടിച്ചു തപിച്ച 
നടുറോഡില്‍  കീഴ്മേല്‍ മറിച്ചതും ..

നിലവിളികള്‍ക്ക്‌ പുറകെ ഓടിയടുത്തവര്‍
ആദ്യം തിരഞ്ഞത് വിലപിടിപ്പുള്ള 
മഞ്ഞലോഹക്കഷ്ണങ്ങളാണ്... 
ശുഭ്ര വസ്ത്രധാരികള്‍  
ആബുലന്‍സിലെ  ജീവനക്കാര്‍
ദീനരോദനം വകവെക്കാതെ ആസ്വദിച്ചത് 
രക്തം പുരണ്ട നഗ്നതയും .

ജീവന്‍ നഷ്ട്ടപ്പെട്ടവര്‍ക്ക് വിലപിടിച്ചതൊന്നും 
സൂക്ഷിക്കാന്‍  അവകാശമേയില്ല... 
ആര്‍ത്തി മൂത്ത് കര്‍മ്മം മറന്ന് 
തുന്നിക്കൂട്ടുന്നതിനു മുന്‍പേ 
ഭിഷഗ്വരന്‍മാര്‍  കണ്ണും കരളും 
അറുത്തെടുത്തു വില്‍ക്കാന്‍ വെച്ചു  ...

മരിച്ചവരുടെ ഉറ്റ ബന്ധുക്കള്‍ക്ക്  
കിട്ടാവുന്ന സഹായമാകാം 
ദുഃഖ മേഘങ്ങളേ മതിമറന്നു പെയ്യിക്കാന്‍ 
ഉടയവര്‍ക്കും ഹേതുവായി ...

സന്മാര്‍ഗ്ഗികളെയും സല്‍കര്‍മ്മികളെയും പ്രതീക്ഷിച്ച് 
അപകട ചിത്രം പൂര്‍ത്തിയാക്കുമ്പോള്‍ 
ദൈവത്തിനു ലഭിച്ചതോ 
ഒരു പിടി നരകവാസികളെയും ..

ദൈവം ഞാനായിരുന്നെങ്കില്‍........

കണ്ണുണ്ടായിട്ടും കാഴ്ച കുറഞ്ഞവനാണ്

കാലാള്‍ പടയുടെ നായകന്‍ ..

കറുത്ത കണ്ണടവെച്ച് അന്യന്‍റെ  കാഴ്ച മറച്ച്

എല്ലാം കാണുന്നവനെന്ന നാട്യക്കാരന്‍ ....

ചെവിയുണ്ടായിട്ടും രോദനം കേള്‍ക്കാത്തവനാണ് 

രാജ്യത്തിന്‍റെ ഭരണാധികാരി.....

മധുരം പുരട്ടിയ വാക്കാല്‍ പ്രജകളെ മയക്കുന്ന 

സ്വര്‍ണ്ണ സിംഹാസനത്തിന്‍റെ അധിപന്‍ ..  

ദൈവം ഞാനായിരുന്നുവെങ്കില്‍ 

മരണശേഷം ഇവര്‍ക്ക് ഞാനൊരു തടവറ പണിഞ്ഞേനെ 

പാമ്പും പഴുതാരയും കരിന്തേളും നിറയുന്ന 

നിത്യ നരകം പോലൊരു കല്‍ തുറുങ്ക് ... 

   

അവകാശികളുടെ പ്രാര്‍ത്ഥന ഫലം കാണുമ്പോള്‍ 

ആയുസ്സിന്‍റെ അവസാന തുള്ളിയും എരിഞ്ഞു തീര്‍ന്ന്

ആശ്രയമറ്റവരായി ഇവര്‍ എന്നെതേടി അണയുമ്പോള്‍  

വറചട്ടികളില്‍  തിളയ്ക്കുന്ന എണ്ണ നിറച്ച്.

നട്ടെല്ലുരുക്കുന്ന അഗ്നികുണ്ഡം തീര്‍ത്ത്‌ 

ഞാനവരെ കാത്തിരുന്നേനെ...... 

നിര്‍ഭാഗ്യവശാല്‍........

ദൈവത്തിന്‍റെ വേഷത്തില്‍ ഇപ്പോള്‍ അവരാണ് 

പാമ്പിന്‍റെയും പഴുതാരയുടെയും വിഷം തീണ്ടി 

എരിതീയില്‍ നിന്ന് വറചട്ടിയിലേക്ക് തള്ളിയിടപ്പെട്ട്

അസ്ഥിയുരുക്കുന്ന അഗ്നികുണ്ഡത്തില്‍ , 

ഞാനും നിങ്ങളും .......

കയ്പ്പാണീ ജീവിതം...

കാല യവനികക്കുള്ളില്‍ മറഞ്ഞൊരു
കാമിനിയെ ചൊല്ലി തുടിക്കുമൊരു ഹൃത്തടം
കാലങ്ങളെത്ര കഴിഞ്ഞാലുമോര്‍ത്തിടും
കര്‍മ്മമെന്നോര്‍ത്തു വിലപിച്ചിടും സദാ..

കാതര നീ കനിഞ്ഞേകിയ സ്നേഹത്തിന്‍
കാണാപ്പുറങ്ങളില്‍ അലയുമെന്‍ ജീവന്‍
കോകിലേ നീ വാഴും കോവിലിന്‍ മുന്നില്‍
കോമരം തുള്ളി തളര്‍ന്നു നിന്നോര്‍മ്മയില്‍ .

കണ്ണീരുണങ്ങിയിട്ടില്ലത്ര നാളും    

കൊടും ദുഃഖത്തിലാണ്ടു കഴിഞ്ഞിത്ര കാലവും
കടും വഞ്ചന ,സുന്ദര ജീവിതം നമ്മളെ
കാട്ടിക്കൊതിപ്പിച്ചു വിധിയിത്ര നാളും.

കണ്ണേ മായയില്‍ കുഴയുമൊരു ലോകം
കാരസ്കരം പോലെ കയ്പ്പതില്‍ ജീവിതം
കത്തുന്നു കലര്‍പ്പിന്‍റെ തീക്കൂനയെങ്ങും
കറ തീര്‍ന്ന നിന്‍ സ്നേഹം പോലിതല്ലൊന്നും..   

കരള്‍കൂട്ടില്‍ നിറസ്വപ്ന ശയ്യയൊരുക്കി നീ
കൈനീട്ടി വിളിക്കാത്തതെന്തു നീയെന്‍ സഖീ
കാത്തിരുന്നീടുവാനാവില്ലെനിക്കിനി
കുന്തിരിക്കം പോലെ പുകയുമെന്‍ ജീവനെ
കാത്തു മരണം വിളിക്കും വരെയും ...

കൂട്

തെക്കേ തൊടിയിലെ മാവിന്‍റെ കൊമ്പില്‍
കൂടോരുക്കുമ്പോഴും ഞാനവളോട് പറഞ്ഞതാണ്
ഇവിടൊരു വല്ല്യപ്പനുണ്ട് മരിക്കാറായി കിടക്കുന്നു എന്ന് ..
അന്നും അവളതു കേട്ടില്ല.....!

അടിയാന്‍റെ കണക്കു പുസ്തകം .

വിയര്‍പ്പിനുപ്പു പുരണ്ടു മങ്ങിയ 

അടിയാന്‍റെ കണക്കു പുസ്തകത്തില്‍ 

പകയും പ്രതികാരവും വരവ് വെക്കാത്തതിനാല്‍ 

തമ്പ്രാന്‍റെ ജീവിതം എന്നും ലാഭത്തിലായിരുന്നു .

ആദ്യരാവെങ്കിലും അടിയാത്തിയെ 

ആദ്യമായ് പ്രാപിച്ചത് തമ്പ്രാനെന്ന ചിന്ത

അടിയാന്‍റെ മനസ്സിലെന്നും ഉമിത്തീപോലെ നീറി. 

പുത്തരിയായിരുന്നെങ്കിലും പുത്തനരി  

ആദ്യം വെന്തത്‌ തമ്പ്രാന്‍റെ അടുപ്പിലായതും 

അടിയാന്‍റെ മനസ്സിലെ പക ആളിക്കത്തിച്ചു 

പുത്തനുടുപ്പിട്ടതിന് ഉടുപ്പൂരി വാങ്ങി 

ചേറുപുരട്ടി    ചവിട്ടിയരച്ചതും

അടിയാനെ കൂട്ടത്തിലുള്ളോര്‍ക്ക് മുന്‍പില്‍ 

നാണം കെട്ടവനാക്കി മാറ്റി .

അടിയാത്തി നിറ മാറ് മറച്ചതിന്  

തമ്പ്രാന്‍  കരണം പുകച്ചപ്പോള്‍ ,

വെന്തുരുകിയതപ്പോഴും കവിളായിരുന്നില്ല ,  

അടിയാന്‍റെ  കരളായിരുന്നു 

പകല്‍ നീറിയോടുങ്ങി ഇരുട്ട് പരക്കുമ്പോള്‍

മെതിയടിനാദവും റാന്തല്‍ വിളക്കും നോക്കി 

കുടി വിട്ടു തൊടിയില്‍ അഭയം തേടുന്നതും  

അടിയാന്‍റെ  മനസ്സിനെ ഉലപോലെ നീറ്റി  

പക്ഷെ , അശരണന്‍റെ ജീവിത പുസ്തകത്തില്‍ 

പ്രതികാരത്തിനു സ്ഥലമില്ലാത്തതിനാല്‍ 

തമ്പ്രാന്‍റെ  ജീവിതം എന്നും പുസ്തകം നിറഞ്ഞു നിന്നു

ഒടുവില്‍ ,അടിയാത്തിപെണ്ണിന്‍റെ അടുപ്പിലെ തീയില്‍ 

തിളച്ച ചക്കരക്കാപ്പിയിലെ കൊടും വിഷം 

തമ്പ്രാന്‍റെ കുരലും കുടലും കരിച്ചപ്പോള്‍ 

അന്നാദ്യമായി ....

അടിമവര്‍ഗ്ഗത്തിന്‍റെ കണക്കു പുസ്തകത്തില്‍ 

പകയും പ്രതികാരവും വരവ് വെച്ചു... 

അടിയാത്തിയെങ്കിലും പെണ്ണായ് പിറന്നവള്‍ക്ക് 

കണ്‍കണ്ട  ദൈവമാം കാന്തന്‍റെ  നെഞ്ചിലെ 

കരളുരുക്കും പ്രതികാരച്ചൂടില്‍, 

തിളക്കാതിരിക്കുമോ  രക്തം ..?. 

അയാള്‍ക്കെന്നോട് പ്രണയമാണ്.

അയാള്‍ക്കെന്നോട് പ്രണയമാണ് പോലും 
ആവേശത്തിന്‍റെ ആഴക്കടലില്‍ 
മുത്തും പവിഴവും തേടുമ്പോള്‍ 
അപസ്മാരം ബാധിച്ചവനെപ്പോലെ 
കൈകാലുകള്‍ വലിഞ്ഞു മുറുകി 
അയാള്‍ നിത്യവും പുലമ്പുന്ന മന്ത്രം ..

മുഖത്തേക്കൊന്ന് ആഞ്ഞുതുപ്പാന്‍ 
തൊണ്ടക്കുഴിയില്‍ കുമിഞ്ഞു കൂടും 
കൊഴുത്ത ഉമിനീര് പോലുള്ള വെറുപ്പ്‌ 
കഷ്ട്ടപ്പെട്ടു കടിച്ചിറക്കി 
ചിരിക്കാന്‍ ശ്രമിച്ചത് വെറുതെയായി  ..

വരകള്‍ മാഞ്ഞു മുഷിഞ്ഞു നാറും 
അടിയുടുപ്പിന്‍റെ മടക്കില്‍ നിന്നും 
നാലായി മടക്കിയൊരു ഗാന്ധിത്തല 
വിയര്‍പ്പു മണികള്‍ നിറയും 
 നിറമാറിലെ മുഴുപ്പിലേക്കെറിഞ്ഞ്  
യാത്രപോലും പറയാതയാള്‍ 
പുറത്തെ മഞ്ഞിലേക്ക് ലയിച്ചു .

റേഷന്‍കാര്‍ഡും  ഒരു തുണ്ട് ഭൂമിയും 
ഉടുമുണ്ടഴിക്കാതെ ഉണ്ടുറങ്ങാന്‍
തൂപ്പുകാരിയുടെ ജോലിയും
അയാള്‍ക്കൊപ്പം ഇന്നും പുകച്ചുരുളായി.  

അയാള്‍ക്കെന്നോട് പ്രണയമാണ് പോലും 
സത്യമായിരിക്കാം...
ജനനേന്ദ്രിയത്തിലെ കൊടുങ്കാറ്റടങ്ങി   
അയാള്‍ ശാന്തനാകുംവരെയെങ്കിലും .. 

ദൈവത്തിന്‍റെ ശിക്ഷ

ആരോടും ചോദിക്കാതെ 
ചോരച്ചുവപ്പാര്‍ന്ന  
ഗര്‍ഭപാത്രത്തിന്‍റെ  ഭിത്തിയില്‍ 
അള്ളിപ്പിടിച്ചിരുന്നൊരു ഭ്രൂണം 
പത്തുമാസം തികക്കാന്‍ 
അനുവാദം കാത്തിരിക്കുന്നു .

ആവേശത്തിന്‍റെ കൊടുമുടിയില്‍ 
മദജലം നിറയും മാംസപാത്രത്തില്‍ 
അസ്ഥിയുരുക്കി ഒഴിക്കുമ്പോള്‍ 
ഓര്‍ത്തുകാണില്ലായിരിക്കാം രണ്ടു പേരും ,
ഇങ്ങനെയൊരു ജനനം  ..!  

രക്ത കഞ്ചുകം  ഊരിയെറിഞ്ഞ്
ഗര്‍ഭപാത്രം നഗ്നയാകാതിരിക്കുമ്പോള്‍ 
മസാന്ത്യം അന്യോഷിക്കുമായിരിക്കാം 
എന്ത് പറ്റിയെന്ന് .. 

ആധിക്കും ആകുലതകള്‍ക്കുമൊടുവില്‍  
മാനത്തിനു വില കുറയാതിരിക്കാന്‍ 
ഗര്‍ഭപാത്രത്തിലെ പുതിയ വിത്തിനെ 
വേരോടെ പിഴുതെടുക്കുമായിരിക്കാം ..

പണ്ടൊക്കെ ഞങ്ങളുടെ നാട്ടില്‍ 
മുതിര്‍ന്നവര്‍ പറയാറുണ്ട്‌ 
ജീവന്‍ നല്‍കുന്നതും ജനിപ്പിക്കുന്നതും 
ദൈവത്തിന്‍റെ ജോലിയാണെന്ന് ....

ഇന്നിപ്പോള്‍ ജീവന്‍ നല്‍കുന്നത് മാത്രമാണ് 
ദൈവത്തിന്‍റെ ജോലി ..
ജനിക്കണോ വേണ്ടയോ എന്ന് 
നമ്മള്‍, മനുഷ്യര്‍ തീരുമാനിക്കും ..

ദൈവത്തെ കാഴ്ചക്കാരനാക്കി 
നരഹത്യ നടത്തുന്നവര്‍ക്ക് 
ആദ്ദേഹം നല്‍കുന്ന ശിക്ഷ എന്താണാവോ?.

ഇനി ഞാന്‍ ഒറ്റക്കല്ല

ഇനിയെനിക്കാരുമില്ലെന്ന തോന്നലില്ല 

തനിയെ ഇരിക്കുമ്പോള്‍ അധമ ചിന്തയില്ല 

കനിവേഴുന്നൊരു നോട്ടമായെങ്കിലും 

കണി നീയെനിക്കരികിലുണ്ടല്ലോ ...!

വൃദ്ധസദനങ്ങള്‍ ആര്‍ക്കു വേണ്ടി ...?

വൃദ്ധ സദനത്തിലേക്കുള്ള കറുത്ത പാത

അയാളുടെ മനസ്സോളം ഇടുങ്ങിയതായിരുന്നില്ല 

ജീവനുള്ള രണ്ടു ശവങ്ങളെ പിന്‍ സീറ്റില്‍ വലിച്ചിട്ട്

ശകടത്തെ മുന്നോട്ടു തെളിക്കവേ തലച്ചോറില്‍ 

പ്രിയതമയുടെ വാക്കുകള്‍ പ്രകോപിതരായ 

കാട്ടുകടന്നല്‍ കൂട്ടം പോലെ മൂളിയാര്‍ത്തു .

ഏട്ടാ..ജീവിച്ചു തീര്‍ക്കാന്‍ ജീവിതം ഒന്നേയുള്ളൂ 

അതൊരു പ്രൈവസി ഇല്ലാതെ .. ഇങ്ങനെ ....

പരിഭവിച്ചും വാശി പിടിച്ചും പിണങ്ങിയും .. 

നൂറു കൂട്ടം ഉദാഹരണങ്ങളില്‍ അവള്‍ മുങ്ങിത്തപ്പി.... .

ഒടുവില്‍ വൃദ്ധസദനത്തിന്‍റെ  പടിവാതിലില്‍ 

ചര്‍ച്ചകള്‍ക്ക് വിരാമമായി .

ഇന്ന്, വൃദ്ധരായ ഇരു ജന്മങ്ങള്‍ക്ക്  

ജീവിതത്തിന്‍റെ അവസാന ദിവസമാണ് .

മറ്റൊരു കൂട്ടര്‍ക്ക് പുതു ജീവിതത്തിന്‍റെ ആരംഭവും.

അഭയം നല്‍കേണ്ട കൈകള്‍ നിര്‍ദ്ദയം 

ജീവിത സന്ധ്യയില്‍ കനല്‍ കോരിയിട്ടപ്പോള്‍

വിമ്മിക്കരയുവാന്‍ പോലും കഴിയുവാനാവാതെ 

കണ്ണീരു തീര്‍ന്നവര്‍  മകനെ ആളാക്കിയതോ

ജീവിതത്തില്‍ ചെയ്ത മഹാപാപം ...!

പിന്‍സീറ്റില്‍ അപ്പോഴും ആസന്നമായ ഭാവിയോര്‍ത്ത് 

ഒന്ന് വിയര്‍ക്കാന്‍ പോലുമാകാതെ  

മരണമാണെങ്കിലും അതൊരുമിച്ചെന്നുറച്ച്

വൃദ്ധന്‍ ശുഷ്ക്കിച്ച കൈത്തലം കൊണ്ട് 

പ്രേയസിയുടെ കൈത്തണ്ടയില്‍ അമര്‍ത്തിപ്പിടിച്ചിരുന്നു .. 

ഒന്നോര്‍ത്താല്‍ അവളുടെ വാദവും ശരിയാണ് 

വൃദ്ധര്‍ക്കല്ലാതെ വൃദ്ധസദനങ്ങള്‍ 

പിന്നെയാര്‍ക്ക് വേണ്ടി..? 

തെറ്റ്

കുത്തുവാക്ക് കൊണ്ടും മനം മുറിയ്ക്കാമെന്നു 

കാണിച്ചു തന്നത് നീയാണ് ..

ജീവന്‍ കളയാതെയും കൊല ചെയ്യാമെന്ന് 

പഠിപ്പിച്ചു തന്നതും നീയാണ് ..

കഠിന ജീവിതം അറിഞ്ഞേകിയ മുറിവില്‍ 

അലിവ് പുരട്ടി നീ കനിഞ്ഞപ്പോള്‍ 

കലവറയില്ലാത്ത സ്നേഹത്തിന്

മറുവാക്ക് തേടിയില്ല ഞാന്‍ .. 

തിരക്കഥ തെറ്റിയ ജീവിതത്തില്‍ 

അല്ലലുകള്‍ തിരി മുറിയാതെ പെയ്തപ്പോള്‍ 

പറഞ്ഞതൊക്കെയും പതിരാക്കി മാറ്റി 

യാത്ര പറയാതെ പിരിഞ്ഞു നീ കാമുകി ..

മനസ്സ് നിറച്ചും സ്നേഹം തന്നതിന് 

ഒരിക്കലും മറക്കാത്ത ശിക്ഷ നല്‍കി 

നീ അലിവു കാട്ടിയപ്പോള്‍ 

മരിക്കാതെ പിടിച്ചു നില്‍ക്കാന്‍ 

കരുത്തു നല്‍കിയത് ആരായാലും 

മരിക്കുവോളം എന്‍റെ പ്രണാമം  .

ഇപ്പോള്‍ ഞാനെല്ലാമറിയുന്നു....

തെറ്റ് ചെയ്തത് ഞാനാണ് ...

എന്നെ സ്നേഹിച്ചവരെ കാണാതെ ,

ഞാന്‍ സ്നേഹിച്ചവര്‍ക്കു വേണ്ടി ജീവിച്ചതും 

അത് തിരിച്ചറിയാന്‍ വൈകിയതും 
ഞാന്‍ ചെയ്ത പൊറുക്കാനാവാത്ത തെറ്റ് ..

സദയം ക്ഷമിച്ചാലും.....!

ഒരു കിടക്കയിലെങ്കിലും ഒന്നു പുണരാനാവാതെ   

രണ്ടു ധ്രുവങ്ങളില്‍ അകപ്പെട്ടവളുടെ  

കിടപ്പറയിലെ  ചുടു നിശ്വാസങ്ങള്‍ 

വിഷമൂറ്റാനാവാതെ വെറിമൂത്ത നാഗങ്ങളെ പോല്‍ 

തെരുവീഥികളില്‍ അലഞ്ഞു നടന്നു ...

എല്ലാം മറന്നു നിദ്രയെ പുല്‍കാന്‍ 

മാത്രകളില്‍ അഭയം തേടിയവള്‍ 

ചുവന്നു വീര്‍ത്ത കണ്‍പോളകളെ 

അമര്‍ത്തിയമര്‍ത്തി  തടവി 

കാലന്‍കോഴി കൂവുന്ന കാളരാത്രിക്ക്

ഉറക്കം വരാതെ കൂട്ടിരുന്നു ..

താലിച്ചരട്  തീര്‍ത്ത തടവറയില്‍  

പെയ്തൊഴിയാത്ത മോഹങ്ങള്‍ക്ക് ചിതകൂട്ടി 

നിരാശയായി ജീവിതം തളച്ചിട്ടവളെ 

ഉടഞ്ഞു തൂങ്ങി ഉലയാത്ത സ്വന്തം നഗ്നത 

പല്ലിളിച്ചു കാട്ടി പരിഹസിച്ചു..

പിന്നെ .....

കനലെരിയുമൊരു തീയണക്കാന്‍ 

മോഹമേഘങ്ങള്‍ക്ക് നിറഞ്ഞു പെയ്യാന്‍   

സ്വയം ഭ്രാന്തിയായി മാറിയവള്‍ 

തെരുവിന്‍റെ മാറിനെ ചവിട്ടി മെതിച്ചു... 

തെരുവില്‍ ...

ഒന്നും കിട്ടാതെ നിരാശരായി ചൂണ്ടയിട്ടവര്‍ക്ക് 

അന്നത്തേക്ക്‌ നിനച്ചിരിക്കാതെ ഒരു കോളടിച്ചു ..

അല്‍പ്പ നേരത്തിനകം ...

കനലണഞ്ഞു ചാരം മൂടി തണുത്ത മനസ്സുമായി 

അവള്‍ തിരികെ..... കിടപ്പറയിലേക്ക് ..

ഇനി ഒന്നുകൂടി പറയട്ടെ ..  

സദാചാരവാദികള്‍ സദയം ക്ഷമിച്ചാലും ...

   

ആകുമോ നമ്മളിലാര്‍ക്കെങ്കിലും ...?

നിലയില്ലാ കടലില്‍ തേരോട്ടം നടത്തുവാന്‍
കപ്പല്  തീര്‍ത്തു വിദഗ്ധര്‍ നമ്മള്‍.,

അതിരില്ലാ മാനത്ത് കിളിയായി പറക്കുവാന്‍
വിമാനങ്ങള്‍ തീര്‍ത്തു മനുഷ്യര്‍ നമ്മള്‍......,

ഭൂമിയില്‍ സംഹാര താണ്ഡവമാടുവാന്‍    
ആയുധം തീര്‍ത്തതും മര്‍ത്യര്‍ നമ്മള്‍ ..

ഉറങ്ങുവാനാവാതെ ഘോരാന്ധകാരത്തില്‍ 
ദു:സ്വപ്നം കണ്ടു നിലവിളിക്കുമ്പോള്‍ 
കരളിലോരിത്തിരി ശാന്തി നിറക്കുവാന്‍ 
ആകുമോ നമ്മളിലാര്‍ക്കെങ്കിലും ...?

തിരിച്ചറിവുകള്‍

വാക്കുകളുടെ മേളപ്പെരുക്കത്തില്‍

നമുക്ക് കൈവിട്ടു പോയത്

നമ്മുടെ വ്യക്തിത്തമാണ് .

ദുരഭിമാനത്തിന്‍റെ വേലിയേറ്റത്തില്‍ 

നമ്മള്‍ മറന്നു പോയത്

നമ്മളെത്തന്നെയാണ്.

കുറ്റപ്പെടുത്തലുകള്‍ക്കിടയില്‍  

നാം കാണാതെപോയത്

നമ്മുടെ മക്കളുടെ ഭാവിയാണ്.     

ക്ഷമിക്കാനും പൊറുക്കാനും കഴിയാഞ്ഞ് 

പരസ്പരം ചെളി വാരിയെറിഞ്ഞപ്പോള്‍   

നമുക്ക് നഷ്ടമായത്

നമ്മുടെ തന്നെ ജീവിതമാണ്. 

ഒരേ തീയില്‍ ഒരേ കലത്തില്‍ 

വേവുന്ന നമുക്ക് 

തിരിച്ചറിവ് നഷ്ട്ടപ്പെട്ടത്‌ 

എവിടെയാണ്..?

സമര്‍പ്പണം.

പാഴ്ച്ചെടികളുടെ നാട്ടില്‍ മുല്ലപ്പൂ വിടര്‍ത്താന്‍ 

ചത്വരങ്ങളില്‍ ജീവന്‍ ബലിയര്‍പ്പി ച്ചവര്‍ക്ക്...

നന്മ വിളയിച്ച മത ഗ്രന്ഥങ്ങള്‍ക്ക് 

ക്രൂരതയുടെ വ്യാഖ്യാനങ്ങള്‍ ചമച്ച് 

വേട്ടയാടപ്പെട്ട നിരാലംബരായ സഹജീവികള്‍ക്ക് ..

മനുഷ്യനെ സൃഷ്ട്ടിച്ച ദൈവത്തെ കബളിപ്പിച്ച്‌

തൊട്ടാല്‍ കുളിക്കേണ്ട മനുഷ്യരെയുണ്ടാക്കി 

മതിമറന്നവര്‍ക്ക്നേരെ അഗ്നിയായ് ജ്വലിച്ചവര്‍ക്ക്...

ജനിച്ച നാട്ടില്‍ അടിമകളാക്കപ്പെട്ടവര്‍ക്ക്

സ്വാതന്ത്ര്യത്തിന്‍റെ വെളിച്ചം പകര്‍ന്നേകാന്‍

പടനിലങ്ങളുടെ കനല്‍പ്പഥങ്ങളില്‍    

എരിഞ്ഞുതീര്‍ന്നു വഴികാട്ടിയായവര്‍ക്ക്....

എല്ലാരുമൊന്നെന്ന സുന്ദരസ്വപ്നത്തിന് 

ദരിദ്രനും ധനികനുമില്ലാത്ത ലോകത്തിന്

പരിശ്രമിച്ചു പരാജയപ്പെട്ടു മണ്‍മറഞ്ഞവര്‍ക്ക്... 

ഒന്നിനുമാകാതെ  സ്വപ്നം കാണാന്‍  വിധിക്കപ്പെട്ട 

ഈയുള്ളവന്‍റെ സമര്‍പ്പണം...!      

സ്നേഹത്തിന്‍റെ അര്‍ത്ഥം

നെഞ്ചിടിപ്പിന്‍റെ  താളം നിലക്കുവാന്‍ 

കാതോര്‍ത്തിരിക്കുന്നുണ്ടാരോ ..

സിരകളില്‍ തണുപ്പിരച്ചെത്തുന്ന

നേരം നോക്കിയിരിപ്പതാരോ ..

എല്ലാറ്റിനും  മേലെ എന്നെയാണിഷ്ടം 

എന്ന് നീ ചൊല്ലുവതു സത്യമെങ്കില്‍ 

കൂട്ടിനു പോരുവാന്‍ ക്ഷണിച്ചിടാമോ

നിന്നെ മരണത്തിലെക്കിന്നെന്‍റെ  കൂടെ ..?

എന്നെക്കുറിച്ചോര്‍ത്തു സഹതപിക്കേണ്ട 

പുരികം വളച്ചു നീ പുച്ഛിച്ചിടെണ്ട  

അറിയുന്നു ഞാനീ പൊള്ളയാം സ്നേഹത്തിന്‍ 

കള്ളം പൊതിഞ്ഞ വാക്കുകള്‍ക്കര്‍ത്ഥം..

 എല്ലാറ്റിനും മേലെ എല്ലാര്‍ക്കുമിഷ്ടം 

സ്വന്തം ജീവന്‍ തന്നെയല്ലോ ..!

വിരഹം

കാലം ചതിക്കുഴി കുത്തിപ്പിരിച്ചു
കടലിന്‍റെ ഇരുകരെയാക്കിത്തിരിച്ചു
കാണുവാനാവാതെ കേണു നിരന്തരം
വിധിയെ ശപിച്ചും പഴിച്ചും ഞാനെന്നും ..

കാണാത്ത ചരടിനാല്‍ കെട്ടിയിട്ടെന്ന നിന്‍
കദനം നിറഞ്ഞ വാക്കെത്ര സത്യം
അറിയുന്നു ഞാനാ കാണാച്ചരടിന്‍റെ  
നൊമ്പരം പേറും നിമിഷങ്ങള്‍ നിത്യം .

കണ്ണേ കരിമിഴി കാണാതുറങ്ങുവാന്‍
കഴിയാത്ത നാളുകളെത്ര പൊലിഞ്ഞു പോയ്‌
കാഴ്ച മറഞ്ഞെന്നാല്‍  കനവുകള്‍ മായുമോ
കരിന്തിരി കത്തി ഒടുങ്ങുമോ സ്നേഹം ?

കാത്തിരിക്കാന്‍ പറഞ്ഞൊടുവില്‍  നീയും പ്രിയേ  
കാണുവാനാവാത്ത ദൂരത്തു മായുമോ
നിന്‍ ചാരത്തണയുവാന്‍ വെമ്പുമെന്‍ ചിത്തം
ചിതയിലടക്കി മറയുമോ നീയും  ?

മരണനേരം

മരം വെട്ടി മല ചുട്ടു,
മഴ വറ്റി പുഴയൊട്ടി
കുടിവെള്ളം മുട്ടി ,
ഗതികെട്ട നമ്മളെ
കുഴിവെട്ടി മൂടാന്‍ സമയമെത്തി .

ദയ വറ്റി ,കലി മുറ്റി
പട കൂട്ടി ,തലവെട്ടി
പിടിവിട്ട നമ്മളെ
ചുടുകാട്ടിലടക്കാന്‍ നേരമെത്തി.

നിള

നിള.....
വരള്‍ച്ചയുടെ തേങ്ങലുകള്‍
കരളില്‍ സൂക്ഷിച്ച്
ഇടവവും കര്‍ക്കിടകവും പെയ്തു തീര്‍ന്നിട്ടും
ഇനിയുമൊരു പേമാരിക്കായി
വെറുതെ കാത്തിരിപ്പവള്‍....

നിറ വര്‍ഷത്തിലെങ്കിലും
ഉന്മാദത്താല്‍ കലങ്ങിമറിയാന്‍
ഒരിക്കലെങ്കിലും കഴിയുമെന്നോര്‍ത്ത്
പ്രതീക്ഷയോടെ നോമ്പ് നോറ്റിരപ്പവള്‍.....

മെലിഞ്ഞുണങ്ങി മരിക്കുമ്പോഴും
തന്‍റെ നെഞ്ചു ചുരണ്ടിയെടുക്കുന്നവരെ
അരുതെന്ന് ചൊല്ലി വിലക്കാനാവാതെ
മൂകം വിലപിക്കുന്നവള്‍.....

ഞാറ്റുവേലകളെ  പിഴുതെറിഞ്ഞ്
ൠതു ഭേദങ്ങള്‍ നില മറന്നാടിയിട്ടും
പശ്ചാത്തപിക്കാത്ത മനുഷ്യകുലത്തിന്‌
നിളേ........നിന്നേക്കുറിച്ചോര്‍ക്കാന്‍
എവിടെയുണ്ട് നേരം..!

മുന്നറിയിപ്പ്

വെളുക്കും വരെ പുലയാടി തളര്‍ന്ന
പരമോന്നത കോടതിയിലെ ന്യായാധിപന്‍
ഉപജീവനത്തിന് ഉടുമുണ്ടഴിച്ചവളെ
ആജീവനാന്തം തടവിനു ശിക്ഷിക്കുമ്പോള്‍ ...

പകലന്തിയോളം യാചിച്ചു തളര്‍ന്ന്
കിടത്തിണ്ണയില്‍ അഭയം തേടിയ ബാലിക
ഉന്മാദലഹരിയില്‍ കാമവെറി പൂണ്ടാവരാല്‍
നിര്‍ദ്ദയം പിച്ചിച്ചീന്തപ്പെടുമ്പോള്‍ ...

ജീവിതാത്തിന്റെ മൂന്നിലൊരു ഭാഗം
പാഠപുസ്തകങ്ങളില്‍  ഹോമിച്ചവര്‍
പണമില്ലാത്തത് കൊണ്ട് മാത്രം

തൊഴിലിടങ്ങളില്‍ നിന്ന്
നിഷ്കരുണം ആട്ടിയോടിക്കപ്പെടുമ്പോള്‍ .....

ജന്മദേശത്തെ  സ്വന്തം മാതാവിനെ പോലെ
സുരക്ഷിതമായി സംരക്ഷിക്കേണ്ടവര്‍
മുപ്പതു വെള്ളിക്കാശിന് രാജ്യശത്രുക്കള്‍ക്ക്
അടിയറവെച്ചു സുഖിക്കുമ്പോള്‍ ...

പ്രകൃതിയെ നശിപ്പിച്ച്
കാല ചക്രങ്ങള്‍ മാറ്റിമറിച്ച്
വിളനിലങ്ങളില്‍ തരിശു പാകിയവര്‍
മണിമന്ദിരങ്ങളില്‍ സസുഖം വാഴുമ്പോള്‍ ...

നിരാലംബരായി കേഴുന്നൊരു ജനത
ആശ്രയത്തിനായി അലറിക്കരയുമ്പോള്‍
അനങ്ങാതിരുന്നു ദിവാസ്വപ്നം കാണുവോര്‍
അറിയുക .നിങ്ങള്‍ക്ക് മേലെ പറന്നുയരും
എല്ലാം ഭാസ്മമാക്കിടുമൊരു  കഴുകന്‍റെ നിഴല്‍ ...

സുഖനിദ്ര

ഭൂമിയില്‍ മഴ പെയ്യാത്തതും
തിന വിളയാത്തതും
തിന്മ വിളഞ്ഞതും
ഞാനറിഞ്ഞതേയില്ല  .

തെരുവില്‍ ചോര പടര്‍ന്നതും
ഉടുമുണ്ട് പൊക്കി നോക്കി
മതമറിഞ്ഞു  മനുഷ്യനെ ഹനിച്ചതും 
ഞാനൊട്ടുമറിഞ്ഞതേയില്ല . 

കാട് കരിച്ചതും
മല കുഴിച്ചതും
പുഴ വരണ്ടതും
ഒന്നും ഞാനറിഞ്ഞതേയില്ല.

അമ്മയുടെ ചൂട് പറ്റി
ആ ചിറകിന്നടിയില്‍
സുഖ സുഷുപ്തിയിലായിരുന്നല്ലോ   
ഞാന്‍ ......

മെഴുകുതിരി

എന്‍റെ മധുമൊഴിയുടെ
നേര്‍ത്ത കുറുകലിലായിരിക്കണം
നിന്‍റെ മിഴികള്‍ പാതിയടഞ്ഞത്  ...

എന്‍റെ കൈവിരലുകളുടെ
നനുത്ത തലോടലിലായിരിക്കണം
നീ മയങ്ങിപ്പോയത് ..

കനലുകളെക്കാള്‍ ചൂടുള്ള
നിശ്വാസത്തിലായിരിക്കണം
പിന്നെ നീ വീണ്ടും ഉണര്‍ന്നത് ..

ഇഴുകിച്ചേരലിനു മുന്‍പ്
നിന്‍റെ കണ്ണുകള്‍ നിറയുന്നത്
ഞാനറിഞ്ഞെങ്കിലും
നിറഞ്ഞ കണ്ണുകള്‍ ആനന്ദത്തിന്‍റെ
തിരു ശേഷിപ്പുകളാണെന്ന്
ഞാന്‍ കരുതി ..

ഇപ്പോള്‍ ഞാനറിയുന്നു സഖീ
അരുതെന്ന് ചൊല്ലി വിലക്കാനാവാതെ,
എന്നെ പിണക്കാനാവാതെ
നീ സ്വയമൊരു മെഴുകുതിരിയായി
ഉരുകിത്തീരുകയായിരുന്നുവെന്ന്..

ഇത്രമാത്രം സ്നേഹം നീ
ആരും കാണാതെ ഒളിച്ചു വെച്ചത്
ഞാനറിയാതെ പോയല്ലോ ...

അച്ഛന്‍റെ മോന്‍

അവന്‍റെ  വാക്കും നോക്കുമെല്ലാം
അച്ഛനെ പോലെ ആയിരുന്നു
താളത്തില്‍ കൈ രണ്ടും വീശി
അല്‍പ്പമൊന്നാടിയുള്ള  നടത്തം
താനേ സംസാരിക്കും പ്രകൃതം
തികച്ചും അവന്‍ അവന്‍റെ അച്ഛനെപ്പോലെ ..

ക്ഷോഭം കൊണ്ട് ഉരുകിയോലിക്കുമ്പോഴും
ശാന്തമായി പ്രതികരിച്ചപ്പോള്‍ 
ആശ്ചര്യത്തോടെ ഞങ്ങള്‍ പറഞ്ഞു
അവന്‍ ശരിക്കും അച്ഛന്‍റെ മോന്‍ തന്നെ..

കണ്ണിലെ തിളക്കവും മൂക്കിന്‍റെ ചന്തവും
തലമുടി കോതുന്ന  രീതിയും കണ്ട്
മൂക്കത്ത് വിരല്‍ വെച്ച് ഞങ്ങള്‍ ചൊല്ലി
ഇവന്‍ ഇവന്‍റ ച്ഛനെ  പോലെ തന്നെ ..

എന്തോന്ന് ചെയ്താലും അച്ഛനെപ്പോലെ,
കേട്ടു മടുത്തൊരു നാളിലവന്‍   
ഒരു മുഴം കയറില്‍ ഒടുങ്ങിയപ്പോള്‍
അത്ഭുതം  കൂറി ഞങ്ങള്‍ ചൊല്ലി
ഇവനാണ് അച്ഛന്‍റെ മോന്‍..
മരണവും അച്ഛനെപ്പോലെ തന്നെ....

എട്ടുകാലി

പാപത്തിന്‍റെ ശമ്പളം മരണമാണെങ്കില്‍
നീ എന്നേ മരിച്ചവളാണ്......
ശാപത്തിന്‍റെ പ്രതിഫലം നരകമാണെങ്കില്‍
നീ എന്നേ നരകത്തിലുമാണ് .  

മായ്ക്കാന്‍ കഴിയാത്ത കടും വര്‍ണ്ണങ്ങളില്‍
നീയെഴുതിയ പ്രണയ  ചിത്രങ്ങള്‍
മനസ്സിനകത്ത് മങ്ങലേല്‍ക്കാതെ ഇപ്പോഴുമുണ്ട് 
മഞ്ഞയും പച്ചയും ചുവപ്പും പിന്നെ
പേരറിയാത്ത വര്‍ണ്ണങ്ങളും കൂടിക്കുഴഞ്ഞ്
എനിക്ക് മനസ്സിലാകാത്ത നിറക്കൂട്ടുകളായി ..

വാക്കുകളില്‍ തേനും പാലും  പുരട്ടി
ലഹരിയില്‍ മുങ്ങിയ ദിനരാത്രങ്ങളില്‍
നീ മൊഴിഞ്ഞ വാക്കുകളത്രയും പിന്നെ 
പേക്കിനാവുകളിലെ അട്ടഹാസങ്ങളായി..

കരളിലെക്കൊരു കുട്ട  കനല്‍ കുടഞ്ഞിട്ട്
മനസ്സിന്‍റെ മുറിവുകളില്‍ മുളക് പൊടി തേച്ച്
മറ്റൊരു പുതിയൊരു  തേന്‍ കൂട് തേടി നീ
യാത്രാമൊഴി മോഴിപോലുമില്ലാതെ പടിയിറങ്ങി .

ജീവിത സായന്തനത്തിലിന്നു ഞാന്‍ നിന്നെ
മരണക്കിടക്കയില്‍ നിന്ന് ഞാന്‍ നിന്നെ
മനം പൊട്ടി ശപിക്കട്ടെ , പെണ്‍വര്‍ഗ്ഗമെന്നും
തൊട്ടാലൊട്ടും വലകെട്ടി ഒട്ടും 
മുട്ടില്ലാതിര തേടും എട്ടുകാലി...  

പാണന്‍റെ പാട്ട്

ഇതൊരു പാണന്‍റെ പാട്ടാണ് .  
രക്തം കൊണ്ട് ചിത്രം വരച്ച്
തലയുരുട്ടി പകിട കളിച്ച് 
ആര്‍ക്കോ വേണ്ടി മൃത്യുവെ പുല്‍കി
സമാധിയടഞ്ഞവരുടെ പാട്ട് .

ഇതൊരു പാണന്‍റെ പാട്ടാണ്
പകയുടെ പൊന്‍ പണക്കിഴിക്ക്
ജീവിതം ബലി കൊടുത്ത്
ചുരിക തലപ്പില്‍ എരിഞ്ഞു തീര്‍ന്ന
ചേകവരുടെ പടപ്പാട്ട് .

ഇതൊരു പാണന്‍റെ പാട്ടാണ്
കരവാളിന്‍ തലപ്പ്‌ കൊണ്ട്
മധുര സ്വപ്നങ്ങള്‍ക്ക്
ചോരയുടെ ചുവപ്പ് പൂശിയ
യോദ്ധാവിന്‍റെ പൊലിപ്പാട്ട്.

ഇതൊരു പാണന്‍റെ പാട്ടാണ്
സ്വന്തമല്ലാത്ത ജീവിതത്തിന്
വാടകക്കൊരു ശരീരം നല്‍കിയ
ദൈവത്തോടുള്ള രോഷത്തിന്‍റെ
അടങ്ങാത്ത  പകപ്പാട്ട് .

ഞാനീ വിളക്കൊന്നണച്ചോട്ടെ....

ഞാനീ വിളക്കണക്കാം 

വിഹ്വലതകളുടെ വിഹായസ്സിലേക്ക് നോക്കിയിരിക്കാന്‍ 

വെണ്ണിലാവും വെട്ടവുമില്ലത്ത രാത്രികളാണ് നല്ലത്...

 

വിലങ്ങുവെച്ച  സ്വാതന്ത്ര്യത്തെ കുറിച്ച് 

വില്‍ക്കാന്‍ വെച്ച സ്ത്രീത്വത്തെ കുറിച്ച് 

വെറുതെ ചിന്തിച്ചിരിക്കാന്‍ നല്ലത് 

വാനമ്പാടിയും മിന്നാമിനുങ്ങുമില്ലാത്ത രാത്രികളാണ് 

വിലാപങ്ങളുയരുന്ന ശവപ്പറമ്പുകളില്‍ 

വിളറിയ മുഖത്തോടെ ചിലര്‍ 

വിധിയെ പഴിക്കും മറ്റു ചിലര്‍ 

വ്യസനം നടിക്കുന്ന ചിലരോടൊപ്പം 

വിലയില്ലാത്ത ബന്ധങ്ങളെക്കുറിച്ച് 

വ്യര്‍ത്ഥമാകും സ്നേഹത്തെ കുറിച്ച് 

വ്യാകുലപ്പെടുന്ന പരേതന്‍ ..

വെറുതെയാണെങ്കിലും ചിന്തിച്ചിരിക്കാന്‍ നല്ലത് 

ഇരുട്ട് കട്ടപിടിച്ച രാത്രികളാണ് ..

നിനക്ക് വേണ്ടി ജനിച്ചതെന്ന് ചൊല്ലി 

ഹൃത്തടം കവര്‍ന്നെടുത്തവള്‍  

,മറ്റൊരാള്‍ക്ക് പായ വിരിച്ച്

മനം നിറഞ്ഞ് മദിക്കുമ്പോള്‍ 

ഹൃദയം പൊട്ടിക്കരയുന്നവര്‍ക്കായി 

ഞാനീ വിളക്കൊന്നണച്ചോട്ടെ....     

ആശങ്കകള്‍

നിരാലംബരായ കര്‍ഷകരുടെ
നിരാശവിളയും പാടങ്ങളിലുയരും
നിശ്വാസങ്ങളുടെ ചുടുകാറ്റില്‍
ഉരുകിയോലിക്കുന്നത്
അധ്വാനിക്കാതെ സമ്പാതിക്കുന്നവന്‍റെ
കുമിഞ്ഞു കൂടുന്ന ദുര്‍മേദസ്സല്ലെന്നോ ?.

വെള്ളവും വായുമണ്ഡലവും ദൈവം
നല്‍കിയനുഗ്രഹിക്കാത്തത് കൊണ്ടിത്രനാളും
കന്യകാത്വം സൂക്ഷിച്ച  അന്യ ഗ്രഹങ്ങളുടെ
പാതിവ്രത്യം കവരുന്ന പാപികള്‍ക്ക്
പന്താടാന്‍ ഇനിയുമൊരു  ഭൂമിയോ ? .

സ്വന്തം പ്രയത്നം കൊണ്ട് സര്‍വ്വം നേടിയെടുത്ത്  
സ്വയം നശിക്കുന്ന അതിബുദ്ധിമാന്മാര്‍ക്ക്
പുണ്യ പുരാണത്തിലെ പടു വിഡ്ഢിയാകും
ഭസ്മാസുര ജീവിതം ഗുണപാഠമല്ലെന്നോ ?