മണല്‍ക്കാട്ടിലടിയനിതു കാലമിതെത്രയായ്
തണലൊന്നു തേടി അലയുന്നതിപ്പോഴും
കേണും കണ്ണീരോലിപ്പിച്ചുമിങ്ങനെ
വീണുമിഴഞ്ഞുമീ മരുഭൂവിലങ്ങനെ ...!
കൂര്‍ത്ത ചിന്തകളെല്ലാമീ രാത്രിയില്‍
ചേര്‍ത്തു വെക്കുമ്പോള്‍ പിരിയുന്നു നിദ്രയും
രാവിതിലെത്രയോ യാമങ്ങള്‍ ബാക്കിയിനി
വേവുന്നൊരുടലുമായ് നിദ്രയെത്തേടി ഞാന്‍...
സങ്കടമൊക്കെയും ചൊല്ലി ഞാനെന്‍റെ
ഇംഗിതമൊക്കെയും നാളെയുദിക്കുകില്‍
പുലരുമെന്നോര്‍ത്തു കഴിക്കുന്നു കാലവും
തളരാതെയടിയനേ കാക്കണേ നാഥാ..!
അല്ലെങ്കിലടിയനിനി ഇല്ലയൊരു മാര്‍ഗ്ഗവും
അങ്ങ് കനിഞ്ഞേകിയെന്‍ ജീവനെ ഞാനിനി
അങ്ങേക്ക് തന്നെ തിരിച്ചേകിടാനായ്
ചിന്തിക്കവേണ്ടയിനിയൊരു മാത്രയും തെല്ലും.
ജീവിതമാണിത് തളരുമ്പോഴോക്കെയും
ഈവിധം നേര്‍വഴിക്കല്ലാത്ത ചിന്തകള്‍
മഥിക്കുന്നു മനസ്സിനത്രയും പോരാ
വിധിയെ ചെറുക്കുവാനാവും മനോബലം... !!!
No comments:
Post a Comment