ഞാനും നീയും കടുത്ത വേനലിലായിരുന്ന കാലം,
മണ്ണും മനസ്സും ഊതിപ്പറപ്പിച്ച്
ഉഷ്ണക്കാറ്റു വീശിയിരുന്നപ്പോഴും
നീ വിയര്‍പ്പാറ്റാതിരിക്കാന്‍ ഞാനും
ഞാന്‍ ഉഷ്ണമാകറ്റാതിരിക്കാന്‍ നീയും
മഴയ്ക്ക്‌ വേണ്ടി പ്രാര്‍ത്ഥിക്കാതിരുന്ന കാലം....
നമുക്കിടയില്‍ നാം തന്നെ
ആകാശത്തോളം ഉയര്‍ത്തിയ വേലിയ്ക്കിരുപുറം
പക നട്ട് നനച്ചു വളര്‍ത്തി നാം രണ്ടും
പരസ്പ്പരം മത്സരിച്ചപ്പോള്‍
നല്ല വാക്കുരച്ച് , വെള്ളം കോരി നനച്ച്
വെറുപ്പലിയിക്കാന്‍ വന്നവര്‍ക്ക് നേരെ
മുഖം തിരിച്ച് നാം രണ്ടും നിന്നപ്പോള്‍...
സ്നേഹം തീരെ പെയ്യാത്ത വറുതിയിലന്ന്‍
ഇനിയൊരിക്കലും തളിര്‍ക്കാതെ
കരിഞ്ഞുണങ്ങിപ്പോയില്ലേ , വെറും .
ദുര്‍വാശിയില്‍ കല്ലായ രണ്ട് ജീവിതങ്ങള്‍..?
ഇന്നീ മരണക്കിടക്കയില്‍ നിന്ന് . നിന്നെയല്ല
ഞാന്‍ കുറ്റപ്പെടുത്തുന്നത് . എന്നെത്തന്നെയാണ്
എനിക്ക് മനസ്സലിവ് തോന്നാത്തത് കൊണ്ട് മാത്രം
ഒരിയ്ക്കലും പൂക്കാതെ പോയ പൂമരമേ
നിന്നെ ഞാന്‍ സ്നേഹിച്ചിരുന്നെന്ന്‍
ഞാനിങ്ങനെ വാ തോരാതെ പിറുപിറുക്കുന്നത്
നിനക്കിപ്പോള്‍ കേള്‍ക്കാമെങ്കില്‍
കനിവിന്‍റെ ഒരൊറ്റ നോട്ടം കൊണ്ടെങ്കിലും
എന്നെ നീ യാത്രയാക്കുക....!
No comments:
Post a Comment