ഒരു പഴങ്കഥ

 കാറ്റിതെത്ര അലഞ്ഞു മണ്ണിൽ

കരിങ്കണ്ണ് തട്ടാത്ത പൂവ് തേടി
ഒടുവിലൊരു സ്വച്ഛമാം പുളിനത്തിലായ്
വിടർന്നു നിൽപ്പതാ സൂന സൗഭഗം.....

ചാരു വർണ്ണ പദംഗമോടെ
താരിൻ താഴ്ന്നൊരു ചില്ലയിൽ
ആരും മോഹിക്കും കാന്തി തൂകി
കാറ്റിനെ കാത്തു നിൽപ്പതാ
തരുണ ഗാത്രി മനോഹരി .

മേനി നനയും തുഷാരവും
തനുവുള്ളിൽ നിറയുന്ന തൂ മധുവും
കണ്ണ് കുളിരാർന്നുപോം വർണ്ണവും
ആരും മോഹിച്ചിടും പൊൻ പൂവുടൽ...

കാറ്റ് വന്നൊന്നു തൊട്ട നേരം
തരളയായവൾ ആകമാനം
ആർദ്രയായോന്നു കണ്ണടച്ചും
ആദ്യ സമാഗമ പൊലിവിനാലെ .

കാതം പലതുണ്ട് താണ്ടുവാനായ്
കാടും മേടും കുന്നുകളായ്
കാലം കാറ്റിനേൽപ്പിച്ച ഭാരം
പാവം പൂവിനിതെന്തറിയാം..

ഗാഢം പുണർന്നുമ്മ വെച്ചും
വീണ്ടും വന്നിടാമെന്നുരച്ചും
കുറ്റബോധമതൊട്ടുമേശാ
കാറ്റകന്നുപോയ് തൻ വഴിയേ...

തിരിഞ്ഞു നോക്കില്ല നമ്മളാരും
മറഞ്ഞു പോയ കഴിഞ്ഞ കാലം , അതിൽ
ഉറഞ്ഞു പോയ മൗന രാഗം .
കാറ്റിനാകട്ടെയെങ്കിലും പഴി
മറ്റു നമ്മളിതെന്ത് ചെയ്‌വൂ ..?

സദാനന്ദൻ മാഷ് 5 ബി ( മലയാളം)

 

മിണ്ടാമിണ്ടിക്കായണ്ടോ

കണ്ടാ മണ്ടണ നായണ്ടോ

ചെണ്ടിലിരിക്കാ വണ്ടുണ്ടോ

ചൂണ്ടേലുടക്കാ ഞണ്ടുണ്ടോ

വെട്ട്യാ മുറിയണ ഇരുമ്പുണ്ടോ

കട്ടക്ക് നിക്കണ ചങ്കുണ്ടോ

ചുട്ടാ പറക്കണ കോഴിണ്ടോ

കൂട്ട്യാ കൂടണ മുറിവുണ്ടോ

കരയിലുറങ്ങണ മീനുണ്ടോ

കഥ കേൾക്കാത്തൊരു കുഞ്ഞുണ്ടോ

കരയാ കുട്ടിക്ക് പാലുണ്ടോ

കണ്ണീർ തുള്ളിയിലുപ്പുണ്ടോ

പാറയിലുറയണ തേനുണ്ടോ

ഉറവയിലുതിരണ പൊന്നുണ്ടോ

കെറുവുകൾ തോന്നാ മനമുണ്ടോ

ഉറിയും ചിരിക്കണ നേരുണ്ടോ

കിണ്ടാമുണ്ടി ചോദ്യം പോലൊരു

വണ്ടീം വലയും വേറെണ്ടോ

മിണ്ട്യാൽ മണ്ടത്തരമാകുന്നൊരു

വേണ്ടാത്തരമിതു പോലുണ്ടോ

പുളിവടി പടുവടി ചൂരൽ വടിയാൽ

പെട പെട കയ്യിൽ ചടപട വീണാൽ

അടിപിടി നോവാൽ ഉടലിളകീടും

കടുകിട തെറ്റാതുത്തരം ഞൊടിയിൽ

മണി മണിയായി മൊഴിഞ്ഞീടും

ഇത്തരമിത്തിരി ചോദ്യം തന്നാൽ

ഉത്തരമൊട്ടും തെറ്റീടാതെ

കുത്തിയിരുന്നു ചൊല്ലീടാഞ്ഞാൽ

എത്തും ഞാനൊരു ചൂരൽ വടിയാൽ

കിട്ടും കയ്യിൽ പലഹാരം....!.

പറയാതെ വയ്യ...!

ഹൃദയ താളം നിലച്ചാലെന്നെ നീ

സദയം ഓര്‍മ്മയില്‍ നിന്നു കളയണം

ചെറിയ കാലം നിനക്കൊപ്പമെങ്കിലും

വെറുതെയെന്‍‍ ചിന്തയാലെന്‍ കളത്രമേ

ഉരുകി ഇലാതെയാവരുതെന്നും

ചെറു മെഴുതിരി പോലെയിപ്പാരില്‍‍.

പറയാതെ വയ്യ ഈ ജീവിതമെപ്പോഴും

പിരിയേണ്ടി വന്നിടും നമ്മളെന്നെങ്കിലും

അന്നാളിലുരുകി ഉലയാതിരിക്കുവാന്‍‍

ഇന്നേ കരുതണം ഉള്ളിലെന്‍ വാക്കുകള്‍‍.

എന്തിനു കണ്ണ് നിറയ്ക്കുന്നു തലേദരി

വേദാന്തമിതെന്തിനായ് എന്നു നിനച്ചുവോ

പൊറുക്കണം സഹിക്കണം അല്ലാതെന്തു ഞാന്‍‍

മരണക്കിടക്കയില്‍ നിന്നുരിയാടേണ്ടൂ....

ഓര്‍ത്തിട്ടശേഷവും വിചാരപ്പെടേണ്ടെടോ

സ്വര്‍ഗ്ഗത്തിലേക്കല്ലോ യാത്രയും പെണ്ണെ

നീയുമെന്‍‍ മക്കളും കൂടെയുണ്ടെങ്കിലെ -

നിക്കെല്ലാം തികഞ്ഞോരിടമല്ലോയവിടം

ചേരുമ്പോളാരും നിനക്കില്ലയോട്ടും

പിരിയെണ്ടാതാണൊരു നാളെന്ന സത്യം

മരണവിചാരത്താലാരുണ്ട് പത്നീ

നരനായി ജീവിപ്പതിങ്ങീ ഭൂമിയില്‍‍

ചേതനയറ്റുപോയ്‌ എന്നുറപ്പായാല്‍

വേദന തോന്നരുതൊട്ടും നിന്‍ ഹൃത്തില്‍‍

മക്കളെപ്പോറ്റണം വളര്‍ത്തിയാളാക്കണം

സങ്കടം കൂടാതെ വാഴണം ദീര്‍‍ഘനാള്‍‍..

പര്യായം

 

കാലക്കേട്

 കാറെല്ലാം പോയല്ലോ കാറ്റ് കൊണ്ടോയല്ലോ

തെക്കേച്ചിറ പാടം ഞാറും കരിഞ്ഞല്ലോ

പുഴയാകെ വരണ്ടല്ലോ

പൂക്കൾ കരിഞ്ഞല്ലോ

പുലരിത്തുടുപ്പിലും വെന്തു വിയർത്തല്ലോ

എരിവേനൽ പൊരി വെയില്ലല്ലോ

കരിയുന്നിതകവും പുറവും

തരിയും തണലില്ലാ വെയിലിൽ

ശരണം നമുക്കെന്നിനിയെന്നോ.

ദുരിതം ഇത് നാളെയോർക്കാ

ചരിതം നാം മാനവനെന്നും

കനിവില്ലേ മഴയേ പൊന്നേ

ഇനിയില്ലേ ഈ വഴിയൊന്നും...

ഹൃദയമിടിപ്പ് ഇറങ്ങിപ്പോയ നേരം

ഏഴേ മുക്കാലിന്റെ ആരതി

കുഴിയിൽ വീണു മെല്ലെ മെല്ലെ

വീടിനു മുൻപിൽ മോങ്ങി നിൽക്കും....

ഉപ്പാടെ സ്വന്തം സ്റ്റോപ്പ്.

മുളകൊണ്ടു കെട്ടിയുണ്ടാക്കിയ കയ്യാല

എളിമ മറന്നു ദേഷ്യത്തിലൊന്നു മുരളും

തൊട്ട വീട്ടിലെ പാണ്ടൻ

മയക്കം വിട്ടു ഞെട്ടിയുണർന്ന്

ആളെയറിഞ്ഞാലും ഇല്ലെങ്കിലും

ഒറ്റക്കുര കുരച്ചു മുൻ കാലിൽ

തല ചായ്ച്ചു പിന്നെയുമുറങ്ങും.

വീട്ടിലപ്പോൾ..

ഇലമുളച്ചിയും മയിൽപ്പീലിയും പെറ്റു കിടക്കുന്ന

തടിച്ച കണക്കു പുസ്തകം

തോൾ സഞ്ചിയിലേക്കു പടപടാന്ന് കയറിപ്പോകും

കൂടെ പെൻസിലും പേനയും റബ്ബറും

മുറ്റത്തിട്ട പരന്ന കല്ലിനടുത്തെ കിണ്ടി ,

നിറഞ്ഞ വെള്ളത്തിൽ നിലാവിനെ മുക്കി

വെളുക്കെ ചിരിയ്ക്കും.

ഉപ്പ , വെള്ളത്തിനൊപ്പം നിലാവിനെയും

കാലിലൊഴിച്ചു കഴുകും .

പൂമുഖത്തേക്കുപ്പ കയറും മുമ്പേ

ഓൽക്ക് മാത്രമുള്ളൊരു സുഗന്ധം

അകത്തേക്ക് കയറിയിരിയ്ക്കും

തുറന്നു വച്ചൊരു അത്തറിൻ കുപ്പി പോലെ

പിന്നെ വീടകം മുഴുവൻ നിറയും

കോഴിക്കൂടടച്ചോന്ന്, ആടിനെ കെട്ടിയോ ന്ന്

അടുക്കള വിലാസമെഴുതിയ ഓർമ്മപ്പെടുത്തലുകൾ

ഷാർട്ടഴിച്ചു കലണ്ടറിലെ ആണിയിൽ തൂക്കുമ്പോൾ

ലക്ഷ്യത്തിലേക്ക് പറക്കും...

അടുക്കളയിൽ നിന്നൊരു തളർന്ന മൂളൽ

കേട്ടാലായി , ഇല്ലെങ്കിലായി.

പൂമുഖത്ത് നിന്നും മുത്തേ ന്നൊരു വിളി

വീടകത്തേക്ക് ഓടിക്കയറും

പാലോളം വെളുത്തൊരു പുഞ്ചിരി

പാദസര കിലുക്കത്തിനൊപ്പം

പൂമുഖത്തേക്ക്‌ ഓടിയണയും

പിന്നെയൊരു കലമ്പലാണ്,

എണ്ണിയാൽ തീരാത്ത വിശേഷങ്ങൾ

ഇടവപ്പാതി പോലെ നിറുത്താതെ

പട്ടിയും പൂച്ചയും അണ്ണാറക്കണ്ണനുമായി

പെയ്തു വീണ്‌ ഒലിച്ചു പോകും

ഉണക്കമീൻ വറുക്കുന്ന മണത്തിനൊപ്പം

ഒരു ഗ്ളാസ് കടുപ്പത്തിലൊരു ചായ

അടുക്കളയിൽ നിന്നു പുറത്തേക്കു വരും

തോർത്തുമുണ്ടും കുളി സോപ്പും കൊടുത്ത്

ഒന്നോ രണ്ടോ മിണ്ടി , മീൻ വറുത്ത മണത്തിലേക്ക്

തിരികെ അലിഞ്ഞു ചേരും

പതിമൂന്ന് വയസ്സില് കെട്ടിച്ചു വിട്ടയന്ന്

പടിയിറങ്ങിപ്പോയ ഉപ്പാടെ മണം

പിന്നെ ഇന്നോളം ഏഴരയുടെ ആരതിയിറങ്ങി

മുത്തേന്ന് വിളിച്ചു കേറി വന്നിട്ടില്ല...

മുറ്റത്ത് നിന്നു നിലാവ് കോരി കാലിലൊഴിച്ചിട്ടുമില്ല...

എന്റെ നെഞ്ചിനകത്തെ മിടിപ്പാണ് നീയെന്ന്

എന്നെ മാറോടമർത്തി പറഞ്ഞിരുന്നത്

എനിയ്ക്കിപ്പോ മനസ്സിലാവുന്നുണ്ട്.

അന്നെനിയ്ക്കാതിനായില്ലെങ്കിലും...

ആരുമില്ലാത്തവർക്കാണ് ആരവമുയരേണ്ടത്.

 പറയാനുള്ളത് പറയുവാനാവാതെ

അകാലത്തിൽ മരിച്ചു പോകുന്നു ഞാൻ...

അന്ന്

ഖബർസ്ഥാനിലേക്കുള്ള വഴിയിൽ

ഞാനിതുവരെ കാണാത്ത

വെളുത്ത പൂക്കൾ വിടർന്നു നിൽക്കും

ഒരു പാട് പേർ മരിച്ചത് പോലെ

എന്റെ മരണവും സ്വാഭാവികതയിലേക്ക്

വരച്ചു ചേർക്കപ്പെടും

അപ്പോഴും ഞാൻ

എന്നെ കേൾക്കാനൊരു

കാത് തിരഞ്ഞു കൊണ്ടേയിരിക്കും

ആർക്കും അതിനു നേരമില്ലെങ്കിലും

എന്നെ ഞാനായറിയുന്നവരുടെ

ചങ്കിൽ

സഹതാപത്തിന്റെ കാരമുള്ള്

തറഞ്ഞിരിക്കും

മരണ വീട്ടിൽ വന്നും പോയും ഇരിക്കുന്നവരൊക്കെ

നിന്നും ഇരുന്നും സഹിക്കുന്നവരൊക്കെ

ഓരോന്നോർത്തു

നിശ്വസിക്കും

ഒടുവിൽ

ആറടിയിലേക്കാനയിച്ചു

മണ്ണിട്ടു മൂടി ഭാരമൊഴിച്ചവർ

ആശ്വാസത്തോടെ യാത്രയാകുമ്പോൾ

വന്ന വഴിയിലെ വെളുത്ത പൂക്കളൊക്കെയും

ചോര പോലെ ചുവക്കും

എനിക്ക് പറയാനുള്ളത്

അവയൊക്കെ ഒരേ സ്വരത്തിൽ

ഉറക്കെയുറക്കെ വിളിച്ചു പറയും

കൊട്ടിയടച്ച കാതുകളുള്ളവർ

തിരശീലയിട്ട കണ്ണുകളുള്ളവർ

കാരിരുമ്പു മറയ്ക്കുള്ളിൽ ഒളിപ്പിച്ച ഹൃദയങ്ങളുള്ളവർ

നിങ്ങൾ ശാന്തരായി നടന്നു പോകുക

നിങ്ങളും മരിക്കുമല്ലോ ,

അന്ന് നിങ്ങൾക്കായി

വെളുത്തു വിടരുന്ന ഒരു പൂവെങ്കിലും

ചുവന്നു തുടുക്കുവാൻ ഞാൻ

അകമഴിഞ്ഞ് പ്രാർഥിക്കാം

പൂരക്കാഴ്ച്ചകള്‍

 പൂരം കാണുവാൻ പോരേടീ മുല്ലേ

പൂതി പറഞ്ഞോണ്ടിരിക്കാതെ പൊന്നേ

ചേലയുടുക്കെടീ പൊട്ടൊന്നു കുത്തെടീ

ചേലെഴും മിഴികളിൽ മഷിയൊന്നെഴുതെടീ

ചുണ്ട് ചോപ്പിക്കെടീ വളകളണിയെടീ

വാര്‍മുടി കോതി ഒതുക്കിയിട്ടേക്കെടീ...

വേഗം നടക്കെടീ വെയില്‍‍ ചൂട് വയ്യെടീ

തേര് കാവിറങ്ങുന്നതിന്‍‍ മുന്‍പായി

ദേവിയെ തൊഴുവാനുള്ളതല്ലേ

നമുക്കനുഗ്രഹം വാങ്ങുവാനുള്ളതല്ലേ...

പൂതനും തിറയും വരുന്നുണ്ട് കണ്ടോടീ

പൂരപ്പറമ്പിലെ തിരക്കൊന്നു കണ്ടോടീ

ആല്‍‍ത്തറ തന്നിലിരിക്കണ കൊച്ചിന്‍റെ

പാല്‍നിലാ പുഞ്ചിരിയൊന്നു കണ്ടോ

പുത്തനുടയാട വില്‍ക്കുന്ന കടയിലെ

ചന്തമേറുന്നോരുടുപ്പു കണ്ടോ

ചേലെഴും കുപ്പി വളകള്‍ കണ്ടോ

ചൊവ്വുള്ള ചേലയും ചാന്തും കണ്ടോ

ഒട്ടിയിരിക്കുന്ന ദമ്പതിമാരുടെ

മോത്തുള്ള സൂര്യന്‍റെ ശോഭ കണ്ടോ

കണ്ണെറിഞ്ഞേറെ കറങ്ങി നടക്കുന്ന

കാമുകന്‍മാരുടെ മോറു കണ്ടോ

കണ്ണു കുളിരും നിറങ്ങളില്‍ പാകിയ

വര്‍ണ്ണ മിഠായികളെത്ര കണ്ടോ

കുട്ടിക്കാലത്ത് നാമേറേ കൊതിച്ചുള്ള

കളിപ്പാട്ടങ്ങെളത്രയാെണന്നു കണ്ടോ

ചുറ്റി നടന്നേറെ നേരവും പോയി

ഒട്ടി നടന്നേറെ ക്ഷീണിച്ചു പോയി

ഒത്തിരിയുള്ളൊരാ കാഴ്ചയില്‍‍ നിന്നും

ഇത്തിരിയെങ്കിലും കണ്ടത് നന്നായി

ഓര്‍ക്കണേ വീട്ടിലമ്മയൊറ്റക്കല്ലേ

കൂട്ടിനാരുമില്ലാ മറക്കല്ലേ

കാവിറങ്ങീടാം കൂര പിടിച്ചിടാം

വന്നിടാം ദേവിയനുഗ്രഹിച്ചെങ്കില്‍

കണ്ടിടാം മുല്ലേ അടുത്ത കൊല്ലം...

ഒരിയ്ക്കല്‍കൂടി...( കവിത )

 ഇനി ജനിക്കുമ്പോൾ അയല്പക്കത്തു ജനിക്കണം...

വേലി പോലുമില്ലാത്ത രണ്ടു വീടുകളിൽ,

ചോറും കറിയും ഉപ്പും മുളകും

രാവെന്നോ പകലെന്നോ ഇല്ലാതെ

അതിരു താണ്ടുന്ന രണ്ടു വീടുകളിൽ.

അവിടെ....

നമ്മളെന്നു പറഞ്ഞ് കളിച്ചു തുടങ്ങി

ഞാനെന്നും നീയെന്നും പറഞ്ഞ് പിണങ്ങി

പോടാന്നും പോടീന്നും വിളിച്ചു പിരിയണം.

കണ്ണടച്ച് തുറക്കും മുൻപേ

വീണ്ടും നമ്മളെന്ന് പറഞ്ഞ് തുടങ്ങണം.....

മഞ്ചാടിയും മയിൽ പീലിയും നിനക്ക് തന്ന്

വളപ്പൊട്ടും കല്ലുപെൻസിലും പകരം വാങ്ങണം.

ചാറ്റൽ മഴയത്തു നിനക്കൊപ്പം

മുഖം നനയ്ക്കുന്ന തണുപ്പിനെ

നാക്കു നീട്ടി തുടച്ചെടുക്കണം

നീ പനിച്ചു വിറച്ചു കിടക്കുമ്പോൾ

ഉമ്മറത്തിരുന്നു കണ്ണ് നിറയ്ക്കണം

നിന്റെ തലയിൽ മണ്ണ് വാരിയിട്ടതിന്

ചന്തിയിലൊരു ചൂരൽ വടിയുടെ നീറ്റൽ

ഇരന്നു വാങ്ങണം

നാല് കമ്പിൽ രണ്ടോല വെച്ച്

ഒരു കുഞ്ഞു വീട് പണിയണം

മൂന്ന് കല്ലിന് മുകളിലെ ചിരട്ടയിൽ

ചോറും കറിയും വെയ്ക്കണം

കഷ്ട്ടപ്പെട്ടു ചുട്ട മണ്ണപ്പം

ചവിട്ടി പൊട്ടിയ്ക്കുമ്പോൾ

കിട്ടിയ കല്ലുകൊണ്ട് തലയ്ക്കൊരേറ് വാങ്ങി

അന്തി മയങ്ങുവോളം കണ്ണ് നിറയ്ക്കണം ..

ചിരട്ട കൊണ്ടൊരു തുലാസുണ്ടാക്കി

ചാഞ്ഞ മരക്കോമ്പിൽ കെട്ടിതൂക്കി

പ്ലാവിലപ്പണം എണ്ണി വാങ്ങി

ഉപ്പും മുളകും പൊതിഞ്ഞു നൽകണം

ഒളിച്ചു കളിയ്ക്കുമ്പോൾ ഉമ്മ വെച്ചത്

അച്ഛനോട് പറയുമെന്ന ഭീഷണിയിൽ

ചങ്ക് പുകഞ്ഞ് ഉറങ്ങാതിരിക്കണം

കാലം നമുക്കിടയിൽ പണിഞ്ഞ മതിലിൽ തട്ടി

നമ്മളെന്ന് പറഞ്ഞ് തുടങ്ങിയ നാം

നീയെന്നും ഞാനെന്നുമായി പിരിഞ്ഞ് പോയെങ്കിൽ,

ഇനി ജനിക്കുമ്പോൾ എനിയ്ക്കൊന്നു കൂടി

നിന്റെ അയല്പക്കത്തു ജനിക്കണം....

റീ യൂനിയൻ ( കവിത)

 റീ യൂനിയൻ

ഒരുപാട് വർഷങ്ങൾക്കൊടുവിലൊരു സുദിനത്തിൽ

സഹപാഠികൾ ഒന്ന് ചേർന്നുവത്രേ

മിഴികളിൽ കൗതുകമൊളിപ്പിച്ചവർ വീണ്ടും

പഴയ വിദ്യാലയ പടി കയറിയത്രേ

തല കറുപ്പിച്ചവർ മീശ നരച്ചവർ

എങ്കിലും കണ്ണിൽ വിളക്കുള്ളവർ

തനു മെലിഞ്ഞുള്ളവർ ക്ഷീണിച്ചു പോയവർ

എങ്കിലും ഉള്ളിൽ കിനാവുള്ളവർ

വർഷങ്ങളൊന്നായ് കഴിഞ്ഞോരാ കാലത്തെ

ഹർഷങ്ങൾ തൻ കഥ പാടിയത്രേ

എന്നെ അറിയുമോ എന്ന് ചോദിച്ചവർ

താനേ പരിചയപ്പെട്ടുവത്രെ

കൊല്ലങ്ങൾ ഒരു ബഞ്ചിൽ ഒട്ടിയിരുന്നവർ

ആളറിയാതെ അന്തിച്ചുവത്രെ

കൺകളിൽ നോക്കി പേരോർത്തു ചൊന്നവർ

ഒറ്റ നോട്ടത്തിൽ ആളെ അറിഞ്ഞവർ

ഒട്ടുണ്ട് ഒട്ടുമേ അറിയാതെ പോയവർ

ഓർത്തിട്ടുമോർത്തിട്ടും

ഓർമ്മ കിട്ടാത്തവർ

കണ്ടാൽ പറയുവാൻ എന്നെങ്കിലും

പണ്ടത്തെ വാക്കോർത്തു വെച്ചുള്ളവർ

പണ്ട് പറഞ്ഞുള്ളതത്രയും ഓർക്കാതെ

പാടെ മറന്നു പോയോർ ചിലർ

മിണ്ടാൻ മടിച്ചവർ ചിരിക്കാൻ മറന്നവർ

വല്ലാതെ കൂട്ടിനു പോകാത്തവർ

തമ്മിൽ പുണർന്നവർ കാണാൻ കൊതിച്ചവർ

എന്തൊക്കെ രൂപത്തിൽ സൗഹൃദങ്ങൾ.

കണ്ടിട്ടറിഞ്ഞതില്ലെടീ ഞാൻ നിന്നെ

എന്ത് പോലെ മെലിഞ്ഞു പോയ്‌ പെണ്ണെ നീ

ഉണ്ടയെന്നു കളിയാക്കി വിളിച്ചത്

ഉണ്ടിന്നും എന്നുള്ളിൽ മാഞ്ഞിടാതെ

നോക്കൂ നീയെന്നെ ഞാനാകെ ഉടഞ്ഞു പോയ്‌

പ്രഷറും പ്രമേഹവും കൊണ്ട് വലഞ്ഞു പോയ്‌

ഇനിയെത്ര കാലം എന്നുള്ള ചിന്തകൾ

കൊണ്ടൊന്നുറങ്ങുവാൻ പറ്റാതെയായ്

എന്നിങ്ങനെയുള്ള ഭാഷണങ്ങൾ

കുന്നോളം ഉള്ളിലെ സങ്കടങ്ങൾ

പങ്കിട്ടു സ്വാന്തനമോതിയവർ

എന്നിട്ടു നെഞ്ചോട്‌ ചേർത്തുള്ളവർ

എങ്കിലും കൂടിയിരുന്നവർ പണ്ടത്തെ

ഓർമ്മയിൽ കുട്ടികളായിയത്രേ

പാട്ടും കളിയും നിറഞ്ഞൊരു പകലവർ

കൂട്ടായി വീണ്ടും മാറിയത്രേ

സ്വപ്നലോകത്താണ്ട് പോയവർ പാവങ്ങൾ

നേരം പോയെന്നറിഞ്ഞിതില്ലയ്യോ

മടങ്ങണം സന്ധ്യക്ക്‌ മുമ്പേയെന്നോർത്തവർ

സങ്കടപ്പെട്ടു നിന്നുവത്രെ

പിരിയാൻ മടിച്ചവർ എങ്കിലും പിന്നെയും

കണ്ടിടാം വീണ്ടുമെന്നോതിയത്രേ

ഓർക്കണം , വസന്ത കാലത്തിലല്ലാതെ

വല്ലാതെ പൂത്തൊരു പൂവാടിയിൽ

ഉള്ളം നിറഞ്ഞകപ്പെട്ടു പോയെങ്കിലും

ഉള്ളു നിറഞ്ഞ പൊലിമയാൽ ഞാനു

മവരോടു ചേർന്നു മടക്കമായി

ആരോടും മിണ്ടാതെ തിടുക്കമായി....