ഉണ്ണീ എനിക്ക് നീ കുഞ്ഞായിരുന്നപ്പോള്‍
കണ്ടിരുന്നെത്ര കിനാക്കള്‍ നിന്നില്‍
കണ്ണ് നിറഞ്ഞു വളര്‍ന്നു വലുതാകാന്‍
കാത്തിരുന്നെത്ര കൊല്ലങ്ങള്‍ ഞാന്‍..
അച്ഛന്‍ പിരിഞ്ഞു നിന്‍ പിറവിക്കു മുന്‍പേ
കൊച്ചു പ്രായത്തില്‍ തനിച്ചാക്കിയെന്നെ
ആരും തുണച്ചില്ല അമ്മയാമെന്നെ
അടര്‍ക്കള നടുവില്‍ ഉപേക്ഷിച്ചുവെന്നെ.
നഷ്ടമെന്തോക്കെയാണെങ്കിലും ശരി
കഷ്ടമൊക്കെ സഹിച്ചു ഞാനെന്നും
കണ്ണിന്‍റെ മണിപോലെ കരുതിയെന്നും
ഉണ്ണീ നിനക്കായി ത്യജിച്ചെന്‍റെ ജീവന്‍...................
ഇന്നു തളര്‍ന്നു കിടക്കുമ്പോളല്‍പ്പം
കരുണ നനക്കുവാനില്ലയെന്‍ ചുണ്ടില്‍
ഇത്ര തിരക്കോ നിനക്കെന്‍റെയുണ്ണീ
എനിക്കിത്ര മതിയെന്നു നിനച്ചുവോ നീയും .
ജീവന്‍ ത്യജിച്ചും വളര്‍ത്തുന്നമ്മതന്‍
ജന്മ കര്‍ത്തവ്യമെന്നാകിലും
ചൊല്ലി യാചിക്കാനില്ല ഞാനുണ്ണീ
കരുണ തോന്നുവാനെന്മേലെയൊട്ടും.
ആകാശം മുട്ടാന്‍ കൊതിച്ചു പറക്കും നീ
നോക്കണം താഴെക്കൊരല്‍പ്പമെന്നുണ്ണീ
ചിറകു തളരുന്ന നാളില്‍ നിനക്കൊന്നു
വിശ്രമിച്ചീടാനൊരു മരക്കൊമ്പ് കാണുവാന്‍ ..
